Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Περί αυτεξούσιων, άφοβων πολιτών για μια αριστερή Αριστερά

Αγαπητέ Ναπολέοντα,

Ξεκίνησα, αρκετά καθυστερημένα, την ενημέρωσή μου γύρω από τις ιδέες σου για μια αριστερή Αριστερά. Επειδή, μετά χαράς μου διαπιστώνω ότι έχει αναπτυχθεί ήδη σημαντικός σχολιασμός και προβληματισμός γύρω από τα θέματα που θίγεις, θεωρώ ότι τα δικά μου σχόλια θα χαθούν ανάμεσα στα πολλά που έχουν ήδη διατυπωθεί. Γι’αυτό σκέφτηκα να καταθέσω τις απόψεις μου εδώ όπου είναι ευκολότερο να τις συζητήσουμε και ενδεχομένως να διευρύνουμε τον κύκλο των συζητητών. Αυτό μέχρι να τοποθετηθώ στις έως τώρα κατατεθειμένες απόψεις. Από την στιγμή που θα συγχρονιστούμε θα σχολιάζω στο χώρο σου συμμετέχοντας κανονικά στη συζήτηση. Στην ουσία τώρα……………..

Το θέμα μας είναι ζουμερό, επίκαιρο (από το 1989 έως σήμερα) και ελκυστικό. Και γι’αυτό………….προβληματικό. Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί (και είμαστε τόσοι πολλοί ζωή να’χουμε) έχουμε να πούμε και από κάτι για το τι πρέπει να είναι η σύγχρονη αριστερά.

Εσύ ξεκινάς με τον πολίτη και τα ζητούμενα από τη ζωή. Κωδικοποιώντας, ελπίζω σωστά, υποστηρίζεις ότι εν αρχή είναι η αντίληψη για τη ζωή και κατ’επέκταση η παιδεία που συνδημιουργεί και υποστηρίζει αυτή την αντίληψη. Θα έλεγα ότι είναι μια σωστή και απαραίτητη βάση αυτή που θέτεις που, όμως, θα αργήσει να φέρει την αριστερή Αριστερά. Ο κύριος και σημαντικότερος λόγος είναι ότι ο άνθρωπος κατά κανόνα αδυνατεί να συλλάβει το απώτερο νόημα της ύπαρξής του ώστε να ορίζει για τον εαυτό του το «γνώθι σαυτόν». Ποιο είναι το απώτερο νόημα; Ότι είναι θνητός. Η συνείδηση του πεπερασμένου της ύπαρξης είτε δεν υπάρχει, είτε εάν υπάρχει οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα με εκείνους που δεν την κατέχουν. Το αποτέλεσμα αυτό είναι η αποκτήνωση.

Όταν δεν υπάρχει ο ορισμός της ύπαρξης δια του θανάτου ο άνθρωπος κυνηγά τα μέσα για μια υλιστικά καλύτερη ζωή θεωρώντας ότι είναι άτρωτος. Όταν υπάρχει η παραπάνω στάση ζωής, κατά κανόνα οδηγεί στην χρήση και κατάχρηση των παραπάνω μέσων στη λογική της απόλαυσης του εφήμερου. Λυπάμαι που δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Όταν έχει τα μέσα εξαγριώνεται και αυτό το θεωρώ κανόνα. Η πνευματικότητα που προϋποτίθεται για το «γνώθι σαυτόν» αποκτάται δια του ασκητισμού τον οποίο μπορεί να υποστηρίξει μόνο η βαθιά πεποίθηση της πεπερασμένης ύπαρξης. Επομένως, συμπεραίνω πως το «γνώθι σαυτόν» σε καθιστά κάτι παραπάνω από αριστερό. Σε καθιστά άνθρωπο και σου ανοίγει δύο δρόμους: 1. την πορεία προς την πνευματικότητα (στις θρησκείες τη θέωση) και 2. την πορεία προς τον υλισμό. Η εποχή μας όπως και όλες οι εποχές δείχνουν ότι ο άνθρωπος συντριπτικά πορεύεται στο δεύτερο δρόμο.

«Επομένως τι;», θα ρωτήσεις. Επομένως, η αριστερά και η δεξιά δεν έχουν να κάνουν με το «γνώθι σαυτόν» αλλά με το πώς διατηρείς ήμερο το θηρίο. Και εδώ είναι αποκλειστικά θέμα διαχείρισης και διανομής των πόρων. Δηλαδή, η κοινωνική σύμβαση για τη χρήση των πόρων θα είναι είτε στη λογική της εξαγρίωσης (καπιταλισμός και φιλελευθερισμός), είτε στη λογική της εξημέρωσης (σοσιαλισμός και κουμμουνισμός).

Η παιδεία και η εκπαίδευση είναι, σαφώς, θεμελιώδης παράμετρος στη λύση του προβλήματος. Αλλά δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από αυτή. Το κλειδί είναι η διανομή των πόρων. Αυτή την καθορίζει το εκάστοτε σύστημα εξουσίας. Η λογική ότι αυτό το σύστημα θα δημιουργεί πολίτες που θα το αναιρέσουν είναι εγγενώς αντιφατική. Η παιδεία δε φέρνει την αριστερά αλλά την συντηρεί. Την αριστερά, την φέρνει η ανέχεια των μαζών. Αυτά επί της αρχής……………αλλά έχω και κάποια σχόλια επί του πρακτέου.

Θίγεις το θέμα της παιδείας και κάνεις συγκεκριμένη πρόταση για μια παιδεία – εργαλείο της αριστερής κοινωνίας. Η τελική πρότασή σου όμως είναι μίγμα παιδείας, εκπαίδευσης και καλλιέργειας δεξιοτήτων. Για μένα αυτά είναι διακριτά μεταξύ τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να τα υπηρετεί όλα και ταυτόχρονα, δεν είναι η δουλειά του. Από το εκπαιδευτικό σύστημα μπορείς να ζητάς την εκπαίδευση και τις δεξιότητες, αλλά την παιδεία την καλλιεργείς με ένα σύνολο πολιτικών σε περισσότερες εκφάνσεις της κοινωνικής και ατομικής ζωής. Δηλαδή, οι κατευθύνσεις που προτείνεις εκτός ενός συνολικού πλαισίου πολιτικών δεν οδηγούν κατ’ανάγκη σε παιδευμένα άτομα κατά τη γνώμη μου. Γι’αυτό θέλω και σύγχρονα, καθαρά κτίρια και επιμορφούμενους καθηγητές και γονείς και ένα σωρό άλλα πράγματα. Και σίγουρα δεν θέλω τα σημερινά αριστερά κόμματα της Ελλάδας που δεν ορίζουν για ποιο λόγο αγωνίζονται για ένα δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα δίνοντας την εντύπωση ότι υπερασπίζονται συντεχνιακές και συντηρητικές, καθεστωτικές πρακτικές.

Ας αλλάξει, λοιπόν, η στόχευση του εκπαιδευτικού συστήματος. Αλλά αφού έρθει η αριστερά. Για να έρθει πρώτα προηγούνται άλλες στοχεύσεις. Θα καταλάβεις ποιες προκρίνω όταν θα τοποθετηθώ και στις επόμενες επισημάνσεις σου.

9 σχόλια:

Ναπoλέων είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ναπoλέων είπε...

Αγαπητέ ...Κατσαπλιά,
το σχόλιο παραπάνω που διέγραψα είναι αυτό που μετέφερα στο επόμενό σου "post", διότι εκεί έπρεπε να τό «αποθέσω» εξαρχής...

Χαίρομαι και σ' ευχαριστώ θερμά που ασχολήθηκες διεξοδικά με τα γραφόμενά μου, αφιερώνοντας μάλιστα ολόκληρο "post" με προσφώνηση, όπως αναφέρω και στο άλλο σχόλιο.
Και σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί ο σχολιασμός σου με βοηθάει να ξανασκεφτώ ωρισμένα πράμματα αλλά και να διευκρινίσω όσα φαίνεται πως, λόγω συνοπτικής "αναγκαστικά" (για να είναι «διαβαστερά»...) διατύπωσης δημιούργησαν άλλες σκέψεις/εντυπώσεις από αυτές που επεδίωκα.
Αρχικά αναρωτιέμαι γιατί τοποθετείς την "έναρξη" της επικαιρότητας στο 1989, αφού η ανάγκη για μιά ανθρωπιστική ανθρώπινη κοινωνία (...ΑΑΚ παρακάτω) άρα και για μιά αριστερή Αριστερά (...αρΑρ παρακάτω) μπορεί πολύ καλά κατά τη γνώμη μου να χρονολογηθεί στα, πές..., 20.000 χρόνια...
Πιό κάτω έχω κάμποσες διαφωνίες/διαφορετικές απόψεις με ένα κοινό χαρακτηριστικό, το «κλασσικό» ερώτημα αν έγινε (ή πρέπει να γίνει...) πρώτα η κόττα ή το αυγό.
Δεν είναι π.χ. η συγκεκριμένη αντίληψη για τη ζωή που θα φέρει την "αρΑρ" αλλά, αντίστροφα, η αρΑρ πρέπει να τήν βάλει ως κοινωνικό στόχο, αφού βέβαια τα μέλη της , ή, ευρύτερα, όποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, όπως γράφεις, την κάνουν δικιά τους.
Δεν ξέρω πόσο σαφές είναι σε προηγούμενα κείμενά μου, αλλά για μένα μοναδικό νόημα της ύπαρξης είναι η ίδια η ύπαρξη και τίποτε άλλο. Από αυτό άλλωστε πηγάζει και το αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Ό,τιδήποτε άλλο ...περιφέρεται ανα τούς αιώνες είναι εφεύρημα του ιερατείου (στο οποίο συμπεριλαμβάνω και τους πάσης φύσεως αρχηγούς - άλλωστε στην αρχή και για πολλές χιλιάδες χρόνια αρχηγός και ιερέας ήταν το ίδιο πρόσωπο) για τους δικούς τους λόγους, ο κυριώτερος από τους οποίους ήταν η ευκολότερη χειραγώγηση της ομάδας που εκμεταλλευόταν καθένας τους.
Δεν ξέρω πώς έχεις καταλήξει ότι η συνειδητοποίηση του πεπερασμένου της ύπαρξης (αλλά και η μή-..., τά ταυτίζεις) οδηγεί στην αποκτήνωση. Ίσα-ίσα, το αντίθετο θα έλεγα: Στην αρμονία καθενός με το περιβάλλον του οδηγεί! Ενώ στο όνομα της αθανασίας της ψυχής, των μετεμψυχώσεων, μετενσαρκώσεων κλπ έχουν διαπραχθεί τα πιό φρικτά και μαζικά εγκλήματα. ΑΥΤΑ είναι η αποκτήνωση, κι άσε τους θεολόγους (όχι μόνο τους χριστιανούς...) να λένε...
Στη συνέχεια βάζεις πολλά "δίπολα": Θέωση-υλισμός, εξαγρίωση-εξημέρωση, καπιταλισμός-κομμουνισμός, Παιδεία-Διανομή πόρων. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν τόσα δι-λήμματα, συνήθως είναι ...πολυ-λήμματα. Ή, και να υπάρχουν, η αντιμετώπισή τους ως διλήμματα παγιδεύει στη "λογική" του άσπρου-μαύρου.

Δεν νομίζω να υπονόησα πουθενά στα κείμενά μου ότι «η Παιδεία θα φέρει την Αριστερά», που τό ανατρέπεις.
Ακριβώς το αντίθετο λέω. Άλλωστε όλη η ιδέα της σειράς των άρθρων μου δεν είναι να παραχθεί ένα "φιλοσοφικό" κείμενο αλλά μιά σειρά από στόχους για μιά ΑΑΚ που προτείνω να μπουν στο πρόγραμμα των κομμάτων που θέλουν να ξεκολλήσουν από ...αρχαίες αντιλήψεις και να λέγονται, να δρούν πράγματι αριστερά.
Γιαυτό άλλωστε ξεκίνησα με την αλλαγή του Αναλυτικού Προγράμματος της γενικής παιδείας, που δεν κοστίζει και πολλά, ώστε όποιο κόμμα τήν υιοθετήσει να μην μπορούν να τό «κολλήσουν στον τοίχο» ότι βάζει ουτοπικούς, ανεφάρμοστους, ακάλυπτους οικονομικά στόχους.
Διαφωνώ ριζικά ότι «την αριστερά την φέρνει η ανέχεια των μαζών» για τον απλό λόγο ότι όσα φέρνει η ανέχεια των μαζών μόνο αριστερά δεν είναι κατά την άποψή μου, που νομίζω στηρίζεται και στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας.
Όμως, ενώ η αντίφαση που σημειώνεις δεν βρίσκεται στις προτάσεις μου αλλά είναι απόρροια τού πώς τίς είδες εσύ, η άποψή σου ότι το σύστημα δεν θα επιτρέψει να τό αναιρέσουν έρχεται σε αντίφαση με την αντίληψη ότι προηγείται η διανομή των πόρων.
Πώς θα γίνει αυτό, αν δεν αλλάξει το σύστημα;;;
Και πώς θ' αλλάξει χωρίς αυτεξούσιους, άφοβους πολίτες;;; Που εκεί ακριβώς στοχεύει (ή πρέπει να στοχεύει...) η γενική παιδεία, είτε με την δική μου πρόταση είτε με όποια άλλη διαφορετική ή βελτιωτική.

Πάνω σ' αυτό τώρα, που άλλωστε είναι και το κύριο θέμα μας: Όσα προτείνω για το αναλυτικό πρόγραμμα δεν είναι για να γίνει ο 20άχρονος νέος ...πανεπιστήμων, ούτε καλός ...υδραυλικός, ούτε Μότσαρτ.
Άφοβος προς την ζωή, την κοινωνία, το κράτος θέλω να γίνει.
Να μην νοιώθει δέος μπροστά στις επιλογές του.
Σχηματικά: Επιστήμη ή εμπόριο/επάγγελμα, ζευγάρωμα/οικογένεια ή καρριέρα. Σχηματικά αυτά... με τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα των διπόλων/διλημμάτων.
Μ' αυτήν την έννοια ζητώ να ξέρει να χτίζει, να χορεύει αλλά και να απαγγέλλει ένα ποίμημα, να κάνει στοιχειώδεις λογαριασμούς χωρίς κομπιουτεράκι, να πληκτρολογεί αλλά και να διατυπώνει τη σκέψη του, να ξέρει πέντε λογιστικά, ώστε να μην τόν τρομοκρατούν διεφθαρμένοι εφοριακοί, άν ανοίξει ένα μαγαζί.

Πριν 20 περίπου χρόνια το ΕΛΚΕΠΑ Γιαννίνων μού είχε αναθέσει να κάνω τρία μηνιάτικα σεμινάρια για απόφοιτους Λυκείου με στόχο την εκπαίδευσή τους ως "δεξί χέρι" ή "παιδί για όλες τις δουλειές" επαγγελματιών ή μικροεπιχειρηματιών. Το πρόγραμμα τό 'φτιαξα προσωπικά.
Πολ. Μηχανικός είμαι, με φήμη στο χώρο μου τότε για τις οργανωτικές μου ικανότητες στο επιχειρηματικό πεδίο.
Σέ πληροφορώ ότι, μεταξύ άλλων, τα παιδιά αυτά δεν ήξεραν ούτε κάν πώς ψάχνει κανείς στον Χρυσό Οδηγό...
Πώς να μην γίνουν λοιπόν εύκολη λεία κάθε πολιτικάντη για ένα διορισμό στο Δημόσιο;;;

Τελειώνοντας θα σέ απογοητεύσω: Η αλλαγή στόχευσης της Γενικής Παιδείας όχι απλώς είναι πολύ ευκολότερο να προηγηθεί αλλά πρέπει να προηγηθεί γιατί αν δεν προηγηθεί, αν δεν αναπτυχθούν αυτεξούσιοι, άφοβοι πολίτες, καμμιά ουσιαστική αλλαγή δεν θα προκύψει στην κοινωνία...
Είδαμε τί (δεν...) έκανε η αναδιανομή των εξουσιών με την γαλλική επανάσταση και τί η αναδιανομή των πόρων με την σοβιετική.

Κι ένα τελευταίο, για τώρα: Αν η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά (εδώ κι αλλού...) δεν γίνει αριστερή, και να πάρει κάποτε την εξουσία (την έχει πάρει άλλωστε κάποιες φορές...) απλώς δεξιά, συντηρητική παραλλαγή θα είναι.

α-α-ε
Ν.

Renegade είπε...

Αγαπητέ Ναπολέοντα,

Θα είμαι σύντομος στην ανταπάντησή μου για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι βλέποντας ξανά τις θέσεις μας διαπιστώνω ότι δε χρειάζονται διευκρινίσεις αλλά μάλλον.....πολύωρος καφές και ζωντανή συζήτηση. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις είναι προφανείς και ευνόητες, επομένως μόνο η δια ζώσης επικοινωνία θα οδηγούσε σε κάποιο δια ταύτα (νάτος ο περιορισμός της e-κουβέντας). Παρεπτιπτόντως σε πρώτη ευκαιρία θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε αυτή την επικοινωνία. Είναι θέμα συνεννόησης πλέον.
Ο δεύτερος λόγος είναι πρακτικός....Είμαι βέβαιος ότι δεν μπορούμε αμφότεροι να διαβάζουμε σεντόνια....δυστυχώς.

Θα ήθελα όμως να προσθέσω ένα δυο πράγματα σε συνάρτηση με τα "αντιλεγόμενά" σου. Και ξεκινώ:

1) Μέχρι το 1989 η αριστερά υπήρχε (Η υπαρκτή αριστερά που λέμε..). Δεν εννοώ την αρΑρ ή την ΑΑΚ προφανώς αλλά εκείνο το μόρφωμα που καθιστούσε ορατό το δίπολο αριστερά - δεξιά για τους πολλούς και που έδινε απάντηση στο ερώτημα "τι είναι αριστερά". Έδινε λάθος απάντηση, αλλά έδινε απάντηση που γινόταν ευρύτερα αποδεκτή. Μετά το 1989 και λόγω της κατάρρευσης του συστήματος της ΕΣΣΔ η αναζήτηση της αριστεράς έγινε επίκαιρο θέμα.

2) Για το πώς καταλήγω στη συσχέτιση αποκτήνωσης - συνείδησης της ύπαρξης δεν έχω να προσθέσω κάτι σ'αυτά που συνοπτικά ανέφερα στην αρχική μου ανάρτηση. Έχω να πω όμως ότι η θέση πως η συνείδηση της ύπαρξης οδηγεί σε αρμονία με το περιβάλλον.....χρειάζεται εμπειρική επικύρωση (validation). Δεν το έχω δει, άλλο αν θα ήθελα να το βλέπω.

3) Δεν θεωρώ αριστερά τα αυτονόητα. Έχω πλήρη επίγνωση, πίστεψέ με, για την υποδομή όχι επιμορφούμενων του ΕΛΚΕΠΑ προ 20ετίας, αλλά φοιτητών της πολυτεχνικής του σήμερα και αντιλαμβάνομαι τι λες. Αλλά τη συγκρότηση που θέλεις την είχαν οι προηγούμενες γενιές (έστω όσοι είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση) και με συντηρητικά καθεστώτα στην Ελλάδα, έως και όσοι ήταν σχολείο επί Χούντας. Δεν χρειάζεται να στο πω εγώ αυτό.
Για μένα δεν είναι αριστερά το αυτονόητο. Το ότι η φαλιρισμένη συντήρηση αναπαράγει φελλούς σκόπιμα δεν πρέπει να καθιστά στόχο της αριστεράς την ανατροπή του φαινομένου. Τέλος πάντων, όχι πρωταρχικό στόχο.....

4) Η γαλλική και η σοβιετική επανάσταση είχαν την κατάληξη που έχουν όλες οι επαναστάσεις: Κράτησαν τρεις μέρες (σχηματικά το εννοώ)....Και μ'αυτό το σχόλιο δικαιολογώ και την τοποθέτησή μου στην ακροτελεύτια παράγραφό σου: Για μένα η αριστερά δεν μπορεί να γίνει εξουσία και αν γίνει εξουσία δεν θα είναι αριστερά. Το έχω δει πολλές φορές το έργο και μιλώ εκ του ασφαλούς.

Το βασικό σχόλιο μου όμως αφορά την ουσία της αντίρρησης μας. Είναι προφανές ότι μιλάς για μια συστημική αριστερά που θα αλλάξει εκ των ένδον την κατάσταση. Διαφωνούμε ριζικά.....Δεν πιστεύω σε αριστερές προτάσεις από την συστημική αριστερά. Είναι χρήσιμες μόνο ως προς την εκκόλαψη της επανάστασης, η οποία είναι ο μόνος τρόπος αλλαγής του συστήματος. Και επανάσταση μπορούν να προκαλέσουν οι ηγεσίες που πατούν στην ανέχεια των επαναστατημένων. Αυτές είναι οι απαντήσεις μου στα ερωτήματά σου:
"Πώς θα γίνει αυτό αν δεν αλλάξει το σύστημα;"
"Πώς θα αλλάξει χωρίς αυτεξούσιους άφοβους πολίτες;".

Οι περίοδοι ανέχειας μαζί με πολλά άλλα αναδεικνύουν την αλληλεγγύη, την υπερηφάνια, την επικοινωνία, τη συλλογική δράση. Η κατοχή, η φτώχεια και η παρανομία στην Ελλάδα έκαναν το ΕΑΜ και την ΕΔΑ λαϊκές δυνάμεις. Κανένας ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΚΕ σήμερα δεν μπορεί να συγκινήσει με πραγματικά αριστερή, ιδεαλιστική πρόταση γιατί απλά απευθύνεται σε χορτάτους.....Τώρα που έχει αρχίσει η πείνα (700€, ανασφάλιστη εργασία, κοινωνική αποξένωση και αφασία) αρχίζουν να ανεβαίνουν οι εγχώριοι "αριστεροί". Αλλά δεν υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες ακόμα. Άδικα θα περιμένουν όσοι ελπίζουν.....Δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο!

Υ.Γ.: Τα δίπολα δείχνουν πράγματι άσπρο-μαύρο και υπονοούν σύγκρουση. Είμαι εκ φύσεως των ενδιάμεσων αποχρώσεων αλλά για τη διευκόλυνση στη διαχείριση της προσωπικής και επαγγελματικής μου ζωής. Όταν μιλάμε για αξίες και ιδεολογίες είμαι συγκρουσιακός. Γι'αυτό και τα δίπολα. Και να σου πω και κάτι άλλο ; Σήμερα που μιλάμε, προτιμώ την παγίδευση σε ένα "ναι" ή ένα "όχι" παρά στα αναρίθμητα "μήπως".

Ναπoλέων είπε...

Ως προς τα θέματα της εισαγωγής σου, που καθόλου δεν διαφωνώ, ίσα-ίσα "επαυξάνω", σού στέλνω e-mail.

Για τα υπόλοιπα:
Το ΚΚΕ "ανακάλυψα" ότι δεν ήταν δημοκρατικό ήδη από το 1961-2.
Πολύ μεγάλη ιστορία και πολύ προσωπική.
Μόνο «δια ζώσης».

Το "validation" νομίζω είναι αυτό που θεωρώ σαν προϋπόθεση: Μιά αρΑρ πρέπει πρώτα να εφαρμόσει τη δημοκρατική διαδικασία στο κορμί της.

Αν της προκύψει κάτι άλλο ή επανάσταση... μέσα κι εγώ!

Το αντίστροφο, η ανυπαρξία εσωτερικής δημοκρατίας, εξηγεί και όλες τις αποτυχίες της... από την εποχή του Αλκιβιάδη...

Δεν είναι ξεκάθαρο για μένα τί εννοείς με το "συστημική".

Μια Αριστερά που λειτουργεί η ίδια δημοκρατικά μέσα σε ένα ολιγαρχικό, πλουτοκρατικό σύστημα, καθόλου συστιμική δεν είναι.
Διαφωνείς;;;

Ξεκαθάρισμα επίσης θέλει ο όρος "επανάσταση".
Χωρίς να αστειεύομαι, μάλλον θα χρειαστούμε παραδείγματα και από τους θεωρητικούς της εξέλιξης τον Δαρβίνο, τον Λαμάρκ, τον Μονό, γιατί νομίζω ότι τα ιστορικά δεν επαρκούν.

Ούτε βέβαια το, ωραιότατο κατά τα άλλα, τραγούδι της Αρβανιτάκη και όσα παρόμοια.

Τη σειρά αυτή των άρθρων μου πάντως κάτι σαν «στοχοθεσία», σαν πρόγραμμα ας πούμε, του ΣΥΝ την είδα, με αφορμή την εκλογή νεαρού, και κατ' ελπίδα, νέου, αρχηγού...

Έτσι το ξεκίνησα και ...ό,τι προκύψει.

α-α-ε
Ν.

Ναπoλέων είπε...

Το παραπάνω έχει μερικά ορθογραφικά λάθη...
Λόγω αγωνίας μην ξανακόψουν το ρεύμα...
Ν.

Ανώνυμος είπε...

"η κοινωνική σύμβαση για τη χρήση των πόρων θα είναι είτε στη λογική της εξαγρίωσης (καπιταλισμός και φιλελευθερισμός), είτε στη λογική της εξημέρωσης (σοσιαλισμός και κουμμουνισμός)."

Στα σχόλια φαίνεται να καταλαβαίνετε πόσο αστείο και θλιβερό ταυτόχρονα ακούγεται εν έτει 2008 αυτό (εξημέρωση ο κομμουνισμός...)
Αλλά ξέχασα: Μιλάτε από την πολυτέλεια της Ελλάδος. Δε ρωτάτε και κανένα Βούλγαρο να σας πει για την εξημέρωση που έφερε ο κομμουνισμός.

Renegade είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε,
Επιμένω στη διατύπωση συνολικά όπως ξεκινά από το σημείο "Όταν δεν υπάρχει ο ορισμός της ύπαρξης δια του θανάτου....." μέχρι εκεί που το κλείνετε κι εσείς.
Δε νομίζω ότι ο Βούλγαρος θα διαφωνούσε μαζί μου.
Και τέλος πάντων τον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν τον θεωρώ τον κομμουνισμό στον οποίο αναφέρομαι.
Ευχαριστώ για το σχόλιο

Ανώνυμος είπε...

O "κομμουνισμός στον οποίο αναφέρομαι" είναι μια βολική ... διαφυγή. Κι ο καπιταλισμός στον οποίο αναφέρονται οι άλλοι επίσης είναι πολύ ωραίος. Στο .... θρησκειολογικό επίπεδο, όλα τα συστήματα φαίνονται πανέμορφα.

Renegade είπε...

Αντιλαμβάνομαι τη γενική ανάγκη - που μάλλον είναι και δική σας - για τη διατύπωση πρακτικών λύσεων. Ωστόσο, λυπάμαι να σας απογοητεύσω που, προσωπικά, δεν θεωρώ την ουτοπία διαφυγή, αλλά ιδανικό. Πώς να σας το πω αλλιώς: το "να είμαστε ρεαλιστές, να κυνηγάμε το αδύνατο" εμένα με εκφράζει. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σαν στάση ζωής.
Εκεί που θα διαφωνήσω οριζόντια και κάθετα είναι ότι "όλα τα συστήματα στη θεωρία φαίνονται πανέμορφα". Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι'αυτό. Και ετυμολογικά, η κεντρική ιδέα του καπιταλισμού είναι το κεφάλαιο, ενώ του κομμουνισμού η κοινότητα. Μεταξύ μιας τέλειας οργάνωσης γύρω από το κεφάλαιο και μιας τέλειας οργάνωσης γύρω από την κοινότητα υπάρχει θεμελιώδης διαφορά.....στην εμφάνιση.