PAY SPINE

Δεν βλέπω το λόγο να αναμασήσω κλισέ. Ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανείς αυτό το χώρο για ενημέρωση. Απορώ όμως με κάμποσα πράγματα και είπα να τα γράψω..........

Τι το συγκλονιστικό συμβαίνει σε σχέση με το παρελθόν; Πρώτη φορά βλέπουμε τέτοιες σκηνές; Και δολοφονίες εν ψυχρώ έχουμε δει, και "αντιεξουσιαστές" - πλιατσικολόγους.

Μήπως πρώτη φορά βλέπουμε την ανικανότητα αυτών που κυβερνούν; Την έχουμε δει και μάλιστα πάνω στο ίδιο θέμα (αστυνομικού δελτίου δηλαδή) δεκάδες φορές.

Τη "σιωπηρή οργή" (χα, χα) των "πολιτών" δεν είχαμε ακούσει; Ναι.......ίσως αυτή είναι η διαφορά.....Βγήκαν κάμποσοι να πλιατσικολογήσουν πίσω από τα καμμένα που αφήνει ο κρανοφόρος για να την ακούσουμε....

Δεν συμβαίνει τίποτα λοιπόν.......Χαλαρώστε.......Μια απ'τα ίδια......Η βουτιά στα σκατά συνεχίζεται και κάνουμε όλοι μαζί απλωτές να πάμε πιο μέσα......Χαλαρώστε.. Εξάλλου όσο παπά και να δείξεις εκείνες οι φάτσες τους είναι αντιαισθητικές.............. Χρειαζόμαστε και λίγο χρώμα εκτός από το μαύρο των ράσων.......Λίγο κόκκινο της φωτιάς ......Χαλαρώστε........Και μην τρώτε παπά................Σκατά οργή, σκατά αφύπνιση, σκατά αγανάκτηση.................."Αν γινόντουσαν αύριο εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα έβγαινε αυτοδύναμο".........ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ...........Έτσι εκφράζει ο "οργισμένος κόσμος" την αγανάκτησή του..........Μην τρελαίνεστε.............Όλο αυτό το μπάχαλο είναι μόνο για να τεντωθούμε λιγάκι, γιατί είχαμε αρχίσει να κοιμόμαστε....στον ύπνο μας............

Εκτός εάν υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο κατάλυσης του κράτους (όχι ότι χρειάζονταν για να καταλυθεί).

Εκτός εάν το αντάρτικο πόλεων αποσκοπεί κάπου συγκεκριμένα πέρα από τις καταστροφές (αντί να καταλαμβάνετε τον σταθμό της Πάτρας δεν καταλαμβάνετε κάνα ιδιωτικό κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας να δούμε και μεις το μήνυμά σας; Κι αν θέλετε του βάζετε και φωτιά μετά).

Εκτός εάν έχει δοκιμάζεται η κρατική και κοινωνική αποσύνθεση της χώρας.

Τότε θα έχει πλάκα! Τότε θα έχει διαφορά! Τότε θα αξίζει!

Αλλά τι λέω; Ονειρεύομαι...........Αφού σκατά έχετε κι εσείς στα μυαλά σας, σαν αυτούς που σκοτώνουν για τσαμπουκά.

Υ.Γ.1: Πλάκα επίσης θα έχει να κάνει καμιά μαλακία το βλαμμένο και να δει και ο 4χρονος γιος μου τανκς !!!!!!!!!!! Δεν είναι τόσο αδύνατο...........Τόσες μαλακίες που έχει κάνει εγώ θα την πρότεινα κι αυτή.............για την υστεροφημία του.

Υ.Γ.2: Το μόνο που στενοχωριέμαι πραγματικά είναι ότι μαζί με τον κ. Καραμανλή καταρρέει και η κοινωνιολογική και πολιτική προσέγγιση του "χαλαρά...........". Ως βέρος Σαλονικιός πραγματικά θλίβομαι που η χρυσή μου ευκαιρία να αναδείξω σε τρόπο ζωής, οργάνωσης και διοίκησης το δόγμα "χαλαρά.........." θάφτηκε οριστικά. Κύριε Καραμανλή και μόνο γι'αυτό ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ

Ιστορικά γεγονότα

Η εκλογή Obama στις Η.Π.Α. είναι ένα ακόμα ιστορικό γεγονός από τα πολλά που ζούμε στις μέρες μας. Οι μεγαλύτεροι επικριτές των Η.Π.Α., οι πιο αρνητικοί απέναντι στη χώρα και τα πάσης φύσεως προϊόντα της, οι δογματικοί, οι - ποικιλοτρόπως - δυστυχήσαντες από την πολιτική αυτού του κράτους δεν μπορούν να αρνηθούν ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δίνει πολλές ευκαιρίες και έχει μεγάλες δυνατότητες ανανέωσης.
Η εκλογή απέδειξε επίσης - για μια ακόμη φορά - ότι υπάρχουν όρια στον τρόπο άσκησης της πολιτικής εξουσίας, των οποίων η υπέρβαση κινητοποιεί και στις μέρες μας, ακόμα και στη χώρα της Coca-Cola, μεγάλες μάζες ανθρώπων που μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, έστω και στα ασφυκτικά περιθώρια των δυτικών αστικών δημοκρατιών.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι υπάρχει μια ευκαιρία εδώ για κάτι καλύτερο και ελπίζω ο πρόεδρος που ξανάβαλε μικρά παιδιά στο λευκό οίκο να μην έχει το τέλος που είχε ο τελευταίος πρόεδρος με μικρά παιδιά στο λευκό οίκο.

Τι να σου κάνει σε ένα δευτερόλεπτο....

Η πρώτη επι­στημονική διερεύνηση της πορεί­ας που ακολουθούν οι μπάλες στον αέρα πραγματοποιήθηκε α­πό τον Νεύτωνα το 1672 στο βι­βλίο του «Νέα θεωρία του φωτός και των χρωμάτων», όπου διερεύ­νησε την απόκλιση της πορείας μιας μπάλας του τένις σε κτύπημα με spin.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα νεότερη μελέτη αφορά στο γκολ που σημείωσε ο David Beckham στον αγώνα Αγγλίας -Ελλάδας το 2001. Στην τε­λευταία, κυριο­λεκτικά, στιγμή εκείνου του αγώνα η Αγγλία κέρδισε φάουλ έξω από τη μεγάλη μας περιοχή, ενώ το σκορ ήταν μέχρι εκείνο το λεπτό 1-2 και άφηνε την Αγγλία εκτός των τελικών του Μουντιάλ του 2002. Το εντυπωσια­κό φάουλ που εκτέλεσε ο Beckham έστειλε την Αγγλία στους τελικούς της Ιαπωνίας και της Κο­ρέας. Η μπάλα κατέληξε στα δί­χτυα της ομάδας μας μετά από μια «απρόβλεπτη» πορεία, αφήνοντας εμβρόντητο τον Νικοπολίδη.

Η πορεία της μπάλας από το φάουλ του Beckham αποτέλεσε α­ντικείμενο κοινής ερευνητικής προσπάθειας στα Πανεπιστήμιο του Sheffield (Sports Engineering Research Group) και της Yamamata (Ιαπωνία). Οι ερευνη­τές προσομοίωσαν την πορεία της μπάλας με τη βοήθεια ενός μαθηματικού μοντέλου υπολογι­στικής ρευστομηχανικής (Computational Fluid Dynamics – CFD). Η προσομοίωση έγινε με το μοντέλο CFD Fluent, το ο­ποίο επέλυσε τις εξισώσεις της κίνησης του αέρα γύρω από την μπάλα (δηλαδή της διατήρησης της μάζας, της ορμής και της ενέρ­γειας) και προσδιόρισε το πεδίο ροής, δηλαδή τις γραμμές ροής και τις ταχύτητες του α­έρα γύρω από την μπάλα. Η επίλυση των εξισώσεων έγινε σε κα­θένα από τα 9 εκατομμύρια ό­γκους, στους οποίους υποδιαιρέθηκε το εξεταζόμενο τμήμα της ροής του αέρα γύρω από την μπάλα. Στην έρευνα χρησιμοποι­ήθηκαν σύγχρονες τεχνικές ανά­λυσης φωτογραφιών και πειρα­ματικές μετρήσεις ροής του αέ­ρα γύρω από μια μπάλα σε αεροσήραγγες.

Πριν περιγράψουμε το φάουλ του Beckham, θα αναφέρουμε δύο σημαντικά χαρακτηριστι­κά της κίνησης μιας μπάλας στον αέρα.

1. Η δύναμη Magnus: Βλέπουμε στο σχήμα μια μπάλα που κινείται στον αέρα (στο σχήμα φαίνονται και οι γραμμές ροής του αέρα), ενώ παράλληλα περιστρέφεται αριστερόστροφα γύρω από έναν άξονα κάθετο στη ροή του αέ­ρα (spin). Στο σημείο 1 (στα αριστερά τής μπά­λας) η ταχύτητα ροής του αέρα αυξάνεται, με αποτέλεσμα να μειωθεί η τοπική πίεση, σύμφω­να με την εξίσωση Bernoulli. Το αντίθετο συμ­βαίνει στο σημείο 2 (στα δεξιά της μπάλας), ό­που η ταχύτητα μειώνεται και η πίεση αυξάνε­ται. Η διαφορά πίεσης του αέρα μεταξύ των σημείων 1 και 2 δημιουργεί μια δύναμη στην μπάλα, κάθετα στην κίνηση της (F, δύναμη Magnus), που την ωθεί προς τη μεριά της μι­κρότερης πίεσης (αριστερά), δηλαδή η μπάλα πα­ρεκκλίνει από την ευθύγραμμη πορεία της ακο­λουθώντας τη φορά τής περιστροφής της ή α­πλά «η μπάλα ακολουθεί τη μύτη της».

2. Η δύναμη αντίστασης: Από μετρήσεις που έγιναν σε πειραματικές αεροσήραγγες βρέθηκε ότι η δύναμη αντίστασης που εξασκεί­ται σε μια κινούμενη μπάλα από τον αέρα ε­ξαρτάται από την ταχύτητα της. Όταν η μπάλα έχει μεγάλη ταχύτητα (μεγαλύτερη από περί­που 70 km/h), η ροή του αέρα γύρω από αυτή είναι τυρβώδης (με έντονους στροβιλισμούς του αέρα) και η δύναμη αντίστασης του αέρα στην κίνηση της μπάλας είναι σχετικά μικρή. Όταν η ταχύτητα της μπάλας είναι μικρή, η ροή είναι στρωτή (σε στρώσεις αέρα, χωρίς στρο­βιλισμούς) και η δύναμη αντίστασης είναι μεγάλη.

Το υλικό της μπάλας, ο αριθμός των τμημά­των της (panels), οποιαδήποτε ασυμμετρία ή α­νωμαλία της επιφάνειας της, όπως π.χ. οι ενώ­σεις των διαφόρων τμημάτων της, μπορεί να ε­πηρεάσουν δραματικά την αεροδυναμική της συμπεριφορά. Οι μπάλες που χρησιμοποιού­νταν στο παρελθόν είχαν τραχύτερη επιφάνεια και σταθερότερη αεροδυναμική συμπεριφορά, καθόσον η ροή γινόταν στρωτή σε πολύ χαμηλές ταχύτητες κίνησης, οπότε πρακτικά η αντί­σταση τους δεν μεταβαλλόταν σημαντικά κατά την πορεία τους προς το τέρμα και φυσικά δεν ξάφνιαζαν τον τερματοφύλακα.

Ας περιγράψουμε την κίνηση της μπάλας στο φάουλ του Beckham:

1. Η μπάλα τοποθετείται σε απόσταση 26,5m από το τέρμα. Ο Beckham χτυπά την μπάλα με το εσωτερικό του δεξιού του ποδιού (εσωτερικό δεξί φάλτσο) σε ένα σημείο που βρίσκεται σε απόστα­ση 8cm δεξιά από το κέντρο της μπάλας.

2. Το φάλτσο χτύπημα δίνει: (α) μια αρχική ταχύτητα ίση με περίπου 130 km/h και (β) μια πρόσθετη περιστροφική (αριστερόστροφη) κίνηση στην μπάλα (spin). Η μπάλα ανυψώνεται από το έδαφος και κινείται προς το τέρμα, ενώ παράλληλα περιστρέφεται με 8 περιστρο­φές/δευτερόλεπτο. Η περιστροφή αυτή προ­καλεί την καμπύλωση - παρέκκλιση (swerving) της πορείας τής μπάλας προς τα αριστερά (εξαιτίας της δύναμης Magnus). Αρχικά, η ροή του αέρα γύρω από την μπάλα είναι τυρβώδης και η δύναμη αντίστασης του αέρα στην κίνηση της μπάλας είναι μικρή.

3. Η μπάλα περνάει σε απόσταση περίπου 0,50m από το ανθρώπινο τείχος, ακολουθώ­ντας καμπύλη πορεία προς το τέρμα και παράλ­ληλα ανυψώνεται δίνοντας την εντύπωση ότι θα εκτοξευθεί πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.

4. Η μπάλα πλησιάζει προς το τέρμα και η ταχύτητα της μειώνεται συνεχώς. Λίγο πριν το τέρμα η ταχύτητα της μπάλας φτάνει τα 67 km/h και η ροή γύρω από την μπάλα γίνεται στρωτή. Τότε, η ροή γίνεται στρωτή και αυξά­νεται σημαντικά η δύναμη αντίστασης του αέρα (150% σε 1 δευτερόλεπτο), αναγκάζοντας την μπάλα να «πέσει» καταλήγοντας στο δεξί Γ της εστίας μας.

Με στοιχειώδεις υπολογισμούς φυ­σικής βρίσκουμε ότι η απόκλιση της μπάλας του «EURO 2008» από την αναμενόμενη ευθεία πορεία της σε ένα καλοχτυπημένο φάλ­τσο φάουλ, με παρόμοια στοιχεία αυτού που αναλύσαμε αυτή μπορεί να φτάσει τα 4m, ξαφνιάζοντας κάθε ανυποψίαστο (;) τερματοφύλακα. Ένα μοντέλο CFD χρειάζε­ται περίπου 2 ώρες για να υπολογίσει ικανοποι­ητικά την πορεία της μπάλας.

Ο Νικοπολίδης θα έχει στη διάθεση του περίπου 1 δευτερόλεπτο για να κάνει τους ίδιους υπολογισμούς χρησιμο­ποιώντας την εμπειρία και το ένστικτο του, στοι­χεία που δεν έχει ο υπολογιστής.

ΠΗΓΗ: ΣΤΑΜΟΣ, Α., (2008), “Η «απρόβλεπτη » μπάλα του EURO 2008 και η υπολογιστική ρευστοδυναμική (CFD)”, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΕΕ 2494 (30/6/08), σελ. 24 & 57.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ: RENEGADE…………που έχει και απορίες: Μπορεί να αναλάβει το πανεπιστήμιο του Sheffield να ερμηνεύσει με CFD ή όπως αλλιώς, την έξοδο του Νικοπολίδη στο γκολ με τη Ρωσία;

Ένα Τραγούδι Πες μου Ακόμα

Για πείτε μου τώρα..............
Πόσες φορές την ημέρα ακούτε ένα αγαπημένο τραγούδι και σας έρχεται να τα στείλετε όλα στο διάολο και να χορέψετε,....να τραγουδήσετε,...να πατήσετε το γκάζι στο τέρμα,...να πειράξετε τους περαστικούς,...να θυμηθείτε τους πεθαμένους,...να σκεφτείτε που να'ναι οι ζωντανοί,...να αναπολήσετε τη νεότερη νιότη σας,...να ανάψετε τσιγάρο,...να τηλεφωνήσετε σε μια παλιά αγάπη,...να γίνετε οι ήρωες του ονείρου σας,...να νιώσετε πως όλα είναι είναι ψέμα, μια φωτογραφία, ένα πετάρισμα των ματιών, ένα ειρωνικό χαμόγελο,...ένα τραγούδι που κάποια στιγμή θα τελειώσει...

Freegans, οι σκουπιδοσυλλέκτες

Από τον Κόσμο του Επενδυτή της 24-25 Μαϊου (σελ. 29 - Α.Κ):

Επιδρομές στους κάδους απορριμμάτων οργα­νώνονταν συστηματικά τα τελευταία χρόνια σε δυτικές μεγαλουπόλεις σαν τη Νέα Υόρκη. Πρό­σφατα, όμως, κάτι οι αυξανόμενες τιμές των τροφί­μων, κάτι η μείωση της αγοραστικής δύναμης των κα­ταναλωτών, αναγκάζουν όλο και περισσότερους με­σοαστούς να «δηλώνουν συμμετοχή» σε αυτό το ρεύμα, που ονομάζεται «Freeganism» και το οποίο πρω­τοεμφανίστηκε τη δεκαετία του '90. Από τις λέξεις «free» (ελεύθερος) και «vegan» (χορτοφάγος), οι freegans ακολουθούν έναν αντικαταναλωτικό τρόπο ζωής και εναλλακτικές στρα­τηγικές επιβίωσης, με βάση τις αρχές της «περιορι­σμένης συμμετοχής στις συμβατικές οικονομικές συναλλαγές, της ελάχιστης κατανάλωσης, της συ­σπείρωσης της τοπικής κοινωνίας, της γενναιοδω­ρίας και της συνεργασίας». Οι βουτιές στους κάδους δεν γίνονται μόνο για τα τρόφιμα αλλά και για κάθε πεταμένο αντικείμενο - από ηλεκτρικές συσκευές μέχρι έπιπλα- που μπορούν να επι­σκευασθεί και να χρησιμοποιηθεί. «Βλέπουμε όλο και περισσότε­ρους ανθρώπους να συμμετέχουν, άνθρωποι που μέχρι τώρα δεν α­γωνιούσαν για τις τιμές των τρο­φίμων και τώρα ανησυχούν», λέ­ει η Τζάνετ Κάλις, δασκάλα στο επάγγελμα και μέλος αυτού του κινήματος. «Οι freegans δεν ψά­χνουν στα οικιακά απορρίμματα, αλλά σε αυτά που πετάνε οι με­γάλες αλυσίδες φαστ φουντ ή τα σούπερ μάρκετ. Αυτές οι επιχει­ρήσεις συνήθως αφήνουν τα τρό­φιμα που πετάνε σε μαύρες πλα­στικές σακούλες στο πεζοδρό­μιο γύρω στις 9 το βράδυ, και μια ώρα αργότερα περνάνε τα α­πορριμματοφόρα και τις μαζεύ­ουν. Προσπαθούμε να φθάσου­με εκεί εγκαίρως. Δεν διαπράτ­τουμε καμία παρανομία, αφού βρίσκονται στο πεζοδρόμιο και είναι δημόσια περιουσία. Είναι λιγότερο αηδιαστικό απ' ό,τι α­κούγεται». «Πάντα παίρνω από τις σακούλες ενός φαστ φου­ντ πέντε ή έξι σάντουιτς, στον δρόμο από το σπίτι για τη δουλειά», είπε στους «Times» ανωνύμως ένας άλ­λος freegan. «Είναι σφραγισμένα πακέτα, τρώω εγώ και δίνω και στους φίλους, που βρίσκω στον δρόμο μου. Τα τρόφιμα πλέον είναι τόσο ακριβά και η τσέ­πη μου δεν αντέχει. Υπολογίζω ότι έτσι εξοικονομώ περίπου 50 δολάρια την εβδομάδα». Το κίνημα έχει βρει φανατικούς οπαδούς μεταξύ των φοιτητών, οι οποίοι με τις επιδρομές στα σκου­πίδια όχι μόνο κάνουν καθημερινές οικονομίες, αλ­λά φτιάχνουν και το νοικοκυριό τους. «Μπορεί να βρει κανείς ό,τι θέλει στα απορρίμματα», λέει ο Μάρκο Μανρίκεζ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο και δημιουργός της ιστοσελίδας Freegan Kitchen (δηλαδή, η κουζίνα ενός freegan), ένα blog που δείχνει πώς να παρασκευάσει κανείς λιχουδιές από τρόφιμα που έχει βρει στα σκουπίδια. «Εκτός των άλλων», λέει ο Μανρίκεζ, «με αυτόν τον τρόπο απέκτησα τον καναπέ μου, τις καρέκλες και το τρα­πέζι, ακόμα και τα ράφια της κουζίνας μου. Και δεν μιλάω για παλιατζούρες, αλλά και για έπιπλα με υπογραφή !»

…και οι «κηπουροί αντάρτες»

Πιο παλιό είναι το κίνημα των «ανταρτών κηπου­ρών», που έχει και πολιτικές ρίζες, παραπέμποντας στα δικαιώματα επί της γης και την αγροτική με­ταρρύθμιση. Στην πράξη, οργανωμένοι ακτιβιστές «καταλαμβάνουν» εγκαταλειμμένα κομμάτια γης που δεν τους ανήκουν, για να τα καλλιεργήσουν η να φυτέ­ψουν δένδρα και λουλούδια. Από τις πιο γνωστές πρόσφατες «επιχειρήσεις» ήταν τον Μάιο του 1996, όταν 500 α­κτιβιστές κατέλαβαν δεκάδες στρέμματα γης στις όχθες του Τάμεση, στο νότιο Λονδίνο, και κατάφεραν να ζήσουν εκεί επί πεντέμισι μήνες. Λίγους μήνες αργότερα, το παράδειγμα ακολούθησαν περίπου 1.000 Δα­νοί, που μεταμόρφωσαν ένα οι­κόπεδο σε κήπο στο κέντρο της πόλης Guldbergsgade, μέ­σα σε μια νύχτα. Μιμητές των «ανταρτών κη­πουρών» υπάρχουν πλέον σε πολλές χώρες του κόσμου, α­πό τις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Βραζιλία, μέχρι Γερμανία, Βρε­τανία, Νότια Αφρική και Αυ­στραλία. Μέσω ιστοσελΐδων ορ­γανώνουν μυστικές επιχειρή­σεις, συνήθως τη νύχτα, εφο­διασμένοι και με «σπόρους-βόμβες» (μικρές σακούλες ή πήλινα βαζάκια που πε­ριέχουν, εκτός από σπόρους, νερό και λίπασμα), για να φυτέψουν όσα περισσότερα μπορούν ακόμα και σε περιοχές μη προσβάσιμες, μέσα σε λίγες ώρες. Τα τελευταία δύο χρόνια, η προσοχή των «κηπουρών» έχει στραφεί στα... τρόφιμα! Στο Ρίχσμοντ της Βιρ­τζίνια, για παράδειγμα, μια ομάδα -που αποκαλεί­ται «Τρίκυκλοι Κήποι»- έχει αρχίσει να διεκδικεί α­στικούς χώρους μέσα στην πόλη, σε μερικές από τις πιο φτωχές συνοικίες. Η προσπάθεια τους επικε­ντρώνεται στην καλλιέργεια λαχανικών, έτσι ώστε μέ­σα στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας να ενισχυθεί η τοπική αγορά.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Περί δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας για μια αριστερή αριστερά

Αγαπητέ Ναπολέοντα,

Συνεχίζω τη μελέτη της πρότασής σου «για μια αριστερή αριστερά», με το δεύτερο τμήμα που αφιερώνεις στη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας.

Δεν θα έλεγα ότι συμφωνούμε, αλλά ούτε και το αντίθετο. Για να είμαι σαφής θα έλεγα ότι μια αριστερή αριστερά μπορεί να ξεκινήσει από τις βάσεις που θέτεις και να καταλήξει εκεί που θέλω εγώ που βέβαια είναι αυτό που απορρίπτεις ως ανέφικτο, δηλαδή την άμεση δημοκρατία. Το θέμα το έχω θίξει και το έχουμε συζητήσει, εδώ σε μένα, στις 28/10 και 4/11/2007. Ειδικά σε σχόλιό μου στις 9/11/2007 στην ανάρτηση «Σε ποια κοινωνία ζούμε» αναφέρομαι με περισσότερη λεπτομέρεια στη δική μου αντίληψη δημοκρατικής οργάνωσης. Δεν επανέρχομαι λοιπόν. Θέλω, όμως, να κάνω κάποιες επισημάνσεις στο κείμενό σου. Λες:

«Γιατί η εμπειρία μας είναι από διαδικασίες ΔΗΘΕΝ δημοκρατικές, όπου οι στόχοι είναι αφενός να χειραγωγηθεί το αποφασίζον σώμα αφετέρου να διαχέεται η ευθύνη και να μην βρίσκεις άκρη, να μην βρίσκεις υπεύθυνο».

Έχω 5 παρατηρήσεις σ’αυτή την πρόταση (δεν φταίω εγώ που είναι τόσες πολλές):

1. Η εμπειρία μας στην οποία αναφέρεσαι και η οποία είναι πολύ περιορισμένη σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο αφορά εφαρμογή αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών από τους ταγούς του φαλιρισμένου συστήματος της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» μας ή αλλιώς της ολιγαρχικής μασκαράτας μας. Δεν μπορείς να ακυρώνεις ως δήθεν δημοκρατική μια διαδικασία που δεν την ενεργοποίησαν ποτέ αυτοί που την πιστεύουν αλλά αυτοί που τους συνέφερε. Δεν φταίει, δηλαδή, η διαδικασία για την κακιά εμπειρία μας, αλλά 100% αυτοί που την υλοποίησαν.
2. Επειδή μας αρέσει να ακριβολογούμε και επειδή χαρακτηρίζεις τη δημοκρατία ως μια διαδικασία θα πρέπει να πω ότι δεν υπάρχουν δήθεν διαδικασίες. Υπάρχουν διαδικασίες που αλλού στοχεύουν και αλλού οδηγούν, εξαιτίας (πάλι) των χειριστών τους. Αλλά οι διαδικασίες ως περιεχόμενο για να είναι «δήθεν» πρέπει να μην υλοποιούνται σύμφωνα με τις προδιαγραφές τους. Μιλάς για τη δημοκρατία ως μια διαδικασία αλλά δεν προσδιορίζεις το ακριβές περιεχόμενό της ως κάτι επιπλέον του διαδικαστικού. Για μένα και ο Σεραφείμ δημοκρατικός ήταν καθώς δεν διόρισε μητροπολίτη, αλλά εξέλεξε με τους όρους υλοποίησης της δημοκρατικής διαδικασίας τους. Εάν πάμε στον αδιαπραγμάτευτο πυρήνα αυτής της διαδικασίας που είναι η ελεύθερη έκφραση δια της ψήφου, τότε καμιά ψηφοφορία δεν είναι δήθεν, εκτός εάν η ατομική ψήφος εκβιάζεται. Επομένως δεν υπάρχουν δήθεν δημοκρατικές διαδικασίες, εκτός εάν αναφέρεσαι σε άσκηση οποιουδήποτε είδους βίας στον ψηφοφόρο.
3. Δεν αντιλαμβάνομαι πώς χειραγωγείται το «αποφασίζον σώμα» από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Πάλι πέφτουμε στην ίδια παγίδα. Εάν ο ταγός της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχικής μασκαράτας οδηγηθεί για οποιοδήποτε λόγο σε δημοψήφισμα και επιχειρήσει με οποιοδήποτε μέσο να χειραγωγήσει τον πολίτη δεν φταίει η διαδικασία του δημοψηφίσματος γι’αυτό. Σχεδόν δεν φταίει ο μασκαράς. Και σχεδόν δεν χειραγωγείται ο κόσμος. Τελευταίο δημοψήφισμα που θυμάμαι ήταν της Κύπρου. Πιστεύεις ότι χειραγωγήθηκε ο λαός στο ΟΧΙ από μια ηγεσία που καλά –καλά δεν συμφωνούσε, εάν θέλει ή δεν θέλει την εφαρμογή του σχεδίου Ανάν; Θα έλεγα ότι ολόκληρη η κινδυνολογία που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή για τις συνέπειες της άρνησης της Κύπρου ήταν σαφής προσπάθεια χειραγώγησης η οποία δεν απέφερε αποτέλεσμα γιατί μια ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία λειτούργησε σωστά: Δηλαδή, κατέδειξε τη θέληση του λαού (προσωπικά θα έβλεπα με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα, εάν το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο).
4. Η τελευταία πρόταση της τρίτης παρατήρησης είναι πάσα για την τέταρτη. Διόλου δε διαχέονται οι ευθύνες. Είναι απολύτως σαφείς και καταγεγραμμένες. Ο κάθε ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος και συλλογικά όλοι μαζί οι ψηφοφόροι για τις επιλογές του εκλογικού σώματος. Το αντίθετο συμβαίνει με το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Υπεύθυνος είναι ο αντιπρόσωπος (που στη δική μας παραφθορά, ούτε αυτός δεν είναι υπεύθυνος ποτέ και για τίποτα), ο οποίος αναλαμβάνει τις ευθύνες της όποιας επιλογής του. ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΜΑΝΤΑΡΑ ΠΟΙΟΣ ΤΙΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ; ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΜΟΝΙΜΩΣ ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΩΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΧΡΗΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟ ΠΟΙΟΣ ΤΙΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ; Προσωποποιεί η απαίδευτη κοινωνία τις ευθύνες στους απαίδευτους αντιπροσώπους της κι έτσι βγαίνει λάδι η ίδια και αλαλάζουσα φέρουσα τη ρομφαία………Ενώ όταν η απόφαση είναι αμεσοδημοκρατική φταίνε όλοι. Εκείνοι που οδήγησαν στη λάθος επιλογή, οι άλλοι που δε μετείχαν στη διαδικασία, εκείνοι που δεν έπεισαν για το ορθό της δικής τους επιλογής,…….όλοι με διαφορετικό βαθμό ευθύνης βεβαίως.
5. Από θέση αρχής πρέπει να δεχτούμε ότι δεν νοείται ανεύθυνος ψηφοφόρος. Ήδη η αριστερή αριστερά που προτείνεις, ως πρώτο βήμα, εκπαιδεύει τον ενεργό πολίτη. Επομένως, θεωρώ ότι κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος ως προς τη θεώρησή μας για τη συγκρότηση και τις ευθύνες του ψηφοφόρου. Έτσι, δεν μπορεί ο ίδιος ψηφοφόρος, στο ένα σύστημα να είναι «ανεύθυνος και χειραγωγούμενος» και στο άλλο «συνεπής και αποτελεσματικός».

Μια άλλη επισήμανση είναι ότι δεν καταλαβαίνω τη δημοκρατία ως διαδικασία αλλά ως πολίτευμα. Οι διαδικασίες μπορεί να είναι δημοκρατικές, αλλά η δημοκρατία διαδικασία…….μου φαίνεται πολύ περιοριστικό. Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι τι θέλεις να πεις, αλλά δε συμφωνώ με την ορολογία. Δεν έχει νόημα όμως να μπλέξουμε στους ορισμούς των λέξεων. Διακρίνω την ύπαρξη διάστασης στη φιλοσοφία που είναι και σημαντικότερη. Για σένα η δημοκρατία είναι μέσο. Δε διαφωνώ……αλλά και το μπρίκι είναι μέσο…….και δεν συμφωνώ με την αίσθηση που αφήνεις ότι η δημοκρατία είναι μπρίκι. Βλέπεις ο σκοπός των δύο μέσων είναι εντελώς διαφορετικής βαρύτητας. Στην περίπτωση του πολιτεύματος, είναι τόσο μεγάλη η βαρύτητα που δικαιολογημένα μπορεί να συγχέεται το μέσο, με τον σκοπό. Οι αγώνες για τη δημοκρατία δεν γίνονται για την επιλογή μιας διαδικασίας αντί των υπολοίπων. Εγώ τους αντιλαμβάνομαι ως αγώνες για την ελεύθερη έκφραση, για την ισχύ της συλλογικότητας, για την κατοχύρωση των αδυνάτων έναντι των δυνατών. Αυτά είναι πολύ περισσότερα πράγματα από στοιχεία μιας διαδικασίας. Είναι περισσότερα ακόμα και από τον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης. Είναι στάση ζωής, αρχές και αξίες. Δεν θα περιόριζα λοιπόν τη δημοκρατία σε μια απλή διαδικασία.

Λες ότι ο σύγχρονος πολίτης δεν μπορεί να είναι τόσο συγκροτημένος επί παντός επιστητού για να μπορεί να παίρνει θέση σε αμεσοδημοκρατικές αποφάσεις από το πετρέλαιο της οικοδομής έως την επένδυση σε δομημένα ομόλογα. Συμφωνώ. Ποιος είπε ότι πρέπει να είναι απόλυτα συγκροτημένος; Γιατί απαξιώνουμε την παλιά καλή κοινή λογική που μπορεί να βοηθά των καθένα μας να κάνουμε σωστές κρίσεις χωρίς να είμαστε επαΐοντες; Δεν είναι απαραίτητο ο συμμετέχων σε αμεσοδημοκρατική διαδικασία να κατεβάζει «πλατφόρμα» για την αγορά του πετρελαίου………Είναι απαραίτητο σε εύλογο χρόνο να γνωρίζει τις βασικές διαστάσεις του ζητήματος (η γενική παιδεία που έχεις αναφέρει), ώστε να μπορεί να αξιολογήσει τις προτάσεις εκείνων των ενοίκων που έκαναν τον κόπο να ψάξουν τα πάντα για την καλύτερη προμήθεια πετρελαίου. Η διαφορά του αντιπροσωπευτικού συστήματος με το αμεσοδημοκρατικό στο παράδειγμά σου είναι θεμελιώδης: Είναι άλλο να εκλέγεις το διαχειριστή, έστω στη βάση της αξιοσύνης του, και στη συνέχεια να του εκχωρείς το δικαίωμα της απόφασης για την προμήθεια του πετρελαίου, μέχρι τις επόμενες εκλογές και άλλο να ακούς τον εκάστοτε άξιο ένοικο της οικοδομής (εδώ δεν είναι αποκλειστικά ο αντιπρόσωπος αυτός) να επιχειρηματολογεί κάθε φορά και να σε οδηγεί να αποφασίσεις μόνος σου πώς θα πάρεις πετρέλαιο (εναλλάσσοντας και τους προμηθευτές).
Και μήπως μπορούν να είναι τόσο καταρτισμένοι όσο τους περιγράφεις οι αντιπρόσωποι μας (όχι αυτοί που έχουμε, αλλά, έστω, οι ιδανικοί); Εάν μεν μπορούν κάποιοι να είναι τόσο καταρτισμένοι, τότε θεωρητικά μπορούν όλοι. Εάν δεν μπορεί κανένας, τότε γιατί να έχουμε αντιπρόσωπο;

Επανέρχομαι πάντως και κλείνω μ’αυτό που είπα στην αρχή: Νομίζω ότι μια σύγχρονη αριστερή αριστερά μπορεί να ξεκινήσει από τα πρακτικά ζητήματα που θέτεις εδώ και μακροπρόθεσμα να καταλήξει εκεί που θέλω εγώ. Βαδίζουμε στην ίδια προοπτική……

Περί αυτεξούσιων, άφοβων πολιτών για μια αριστερή Αριστερά

Αγαπητέ Ναπολέοντα,

Ξεκίνησα, αρκετά καθυστερημένα, την ενημέρωσή μου γύρω από τις ιδέες σου για μια αριστερή Αριστερά. Επειδή, μετά χαράς μου διαπιστώνω ότι έχει αναπτυχθεί ήδη σημαντικός σχολιασμός και προβληματισμός γύρω από τα θέματα που θίγεις, θεωρώ ότι τα δικά μου σχόλια θα χαθούν ανάμεσα στα πολλά που έχουν ήδη διατυπωθεί. Γι’αυτό σκέφτηκα να καταθέσω τις απόψεις μου εδώ όπου είναι ευκολότερο να τις συζητήσουμε και ενδεχομένως να διευρύνουμε τον κύκλο των συζητητών. Αυτό μέχρι να τοποθετηθώ στις έως τώρα κατατεθειμένες απόψεις. Από την στιγμή που θα συγχρονιστούμε θα σχολιάζω στο χώρο σου συμμετέχοντας κανονικά στη συζήτηση. Στην ουσία τώρα……………..

Το θέμα μας είναι ζουμερό, επίκαιρο (από το 1989 έως σήμερα) και ελκυστικό. Και γι’αυτό………….προβληματικό. Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί (και είμαστε τόσοι πολλοί ζωή να’χουμε) έχουμε να πούμε και από κάτι για το τι πρέπει να είναι η σύγχρονη αριστερά.

Εσύ ξεκινάς με τον πολίτη και τα ζητούμενα από τη ζωή. Κωδικοποιώντας, ελπίζω σωστά, υποστηρίζεις ότι εν αρχή είναι η αντίληψη για τη ζωή και κατ’επέκταση η παιδεία που συνδημιουργεί και υποστηρίζει αυτή την αντίληψη. Θα έλεγα ότι είναι μια σωστή και απαραίτητη βάση αυτή που θέτεις που, όμως, θα αργήσει να φέρει την αριστερή Αριστερά. Ο κύριος και σημαντικότερος λόγος είναι ότι ο άνθρωπος κατά κανόνα αδυνατεί να συλλάβει το απώτερο νόημα της ύπαρξής του ώστε να ορίζει για τον εαυτό του το «γνώθι σαυτόν». Ποιο είναι το απώτερο νόημα; Ότι είναι θνητός. Η συνείδηση του πεπερασμένου της ύπαρξης είτε δεν υπάρχει, είτε εάν υπάρχει οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα με εκείνους που δεν την κατέχουν. Το αποτέλεσμα αυτό είναι η αποκτήνωση.

Όταν δεν υπάρχει ο ορισμός της ύπαρξης δια του θανάτου ο άνθρωπος κυνηγά τα μέσα για μια υλιστικά καλύτερη ζωή θεωρώντας ότι είναι άτρωτος. Όταν υπάρχει η παραπάνω στάση ζωής, κατά κανόνα οδηγεί στην χρήση και κατάχρηση των παραπάνω μέσων στη λογική της απόλαυσης του εφήμερου. Λυπάμαι που δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Όταν έχει τα μέσα εξαγριώνεται και αυτό το θεωρώ κανόνα. Η πνευματικότητα που προϋποτίθεται για το «γνώθι σαυτόν» αποκτάται δια του ασκητισμού τον οποίο μπορεί να υποστηρίξει μόνο η βαθιά πεποίθηση της πεπερασμένης ύπαρξης. Επομένως, συμπεραίνω πως το «γνώθι σαυτόν» σε καθιστά κάτι παραπάνω από αριστερό. Σε καθιστά άνθρωπο και σου ανοίγει δύο δρόμους: 1. την πορεία προς την πνευματικότητα (στις θρησκείες τη θέωση) και 2. την πορεία προς τον υλισμό. Η εποχή μας όπως και όλες οι εποχές δείχνουν ότι ο άνθρωπος συντριπτικά πορεύεται στο δεύτερο δρόμο.

«Επομένως τι;», θα ρωτήσεις. Επομένως, η αριστερά και η δεξιά δεν έχουν να κάνουν με το «γνώθι σαυτόν» αλλά με το πώς διατηρείς ήμερο το θηρίο. Και εδώ είναι αποκλειστικά θέμα διαχείρισης και διανομής των πόρων. Δηλαδή, η κοινωνική σύμβαση για τη χρήση των πόρων θα είναι είτε στη λογική της εξαγρίωσης (καπιταλισμός και φιλελευθερισμός), είτε στη λογική της εξημέρωσης (σοσιαλισμός και κουμμουνισμός).

Η παιδεία και η εκπαίδευση είναι, σαφώς, θεμελιώδης παράμετρος στη λύση του προβλήματος. Αλλά δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από αυτή. Το κλειδί είναι η διανομή των πόρων. Αυτή την καθορίζει το εκάστοτε σύστημα εξουσίας. Η λογική ότι αυτό το σύστημα θα δημιουργεί πολίτες που θα το αναιρέσουν είναι εγγενώς αντιφατική. Η παιδεία δε φέρνει την αριστερά αλλά την συντηρεί. Την αριστερά, την φέρνει η ανέχεια των μαζών. Αυτά επί της αρχής……………αλλά έχω και κάποια σχόλια επί του πρακτέου.

Θίγεις το θέμα της παιδείας και κάνεις συγκεκριμένη πρόταση για μια παιδεία – εργαλείο της αριστερής κοινωνίας. Η τελική πρότασή σου όμως είναι μίγμα παιδείας, εκπαίδευσης και καλλιέργειας δεξιοτήτων. Για μένα αυτά είναι διακριτά μεταξύ τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να τα υπηρετεί όλα και ταυτόχρονα, δεν είναι η δουλειά του. Από το εκπαιδευτικό σύστημα μπορείς να ζητάς την εκπαίδευση και τις δεξιότητες, αλλά την παιδεία την καλλιεργείς με ένα σύνολο πολιτικών σε περισσότερες εκφάνσεις της κοινωνικής και ατομικής ζωής. Δηλαδή, οι κατευθύνσεις που προτείνεις εκτός ενός συνολικού πλαισίου πολιτικών δεν οδηγούν κατ’ανάγκη σε παιδευμένα άτομα κατά τη γνώμη μου. Γι’αυτό θέλω και σύγχρονα, καθαρά κτίρια και επιμορφούμενους καθηγητές και γονείς και ένα σωρό άλλα πράγματα. Και σίγουρα δεν θέλω τα σημερινά αριστερά κόμματα της Ελλάδας που δεν ορίζουν για ποιο λόγο αγωνίζονται για ένα δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα δίνοντας την εντύπωση ότι υπερασπίζονται συντεχνιακές και συντηρητικές, καθεστωτικές πρακτικές.

Ας αλλάξει, λοιπόν, η στόχευση του εκπαιδευτικού συστήματος. Αλλά αφού έρθει η αριστερά. Για να έρθει πρώτα προηγούνται άλλες στοχεύσεις. Θα καταλάβεις ποιες προκρίνω όταν θα τοποθετηθώ και στις επόμενες επισημάνσεις σου.

Το νου σας ρεμάλια .........

ΡΕ ΑΪ ΣΙΧΤΙΡ............, που ξεσηκωθήκατε λαμόγια να "προασπίσετε" την φήμη σας από "ανυπόστατες" φήμες και "ψεύδη" που σας συκοφαντούν και σας δυσφημούν.

Ρε αλήτες........, που όταν βγάζετε τα λυσσακά σας για τα ψηφαλάκια ή τα κωλοσυμφέροντά σας με διαρροές, με πληρωμένους ρουφιάνους και "κύκλους" δεν τρέχει κάστανο αλλά όταν σας την λέω εγώ, ανώνυμα, από'δω τρελαίνεστε και πρέπει να με φιμώσετε.

Πάρτε χαμπάρι ρεμπεσκέδες ότι εδώ μέσα λέω ότι γουστάρω, όπως το γουστάρω και λογαριασμό δε δίνω σε κανένα........Ρωτήσατε ρε κηφήνες κάνα καφετζή ποιος από τους πελάτες του καφενείου σας αποκάλεσε "μαλάκα" και "πιανόλα" και "λαμόγιο" για να του κάνετε μήνυση για δυσφήμηση; Γιατί σ'αυτό το καφενείο που δεν το καταλαβαίνετε κιόλας αλλά που το παρακολουθούν οι "αντ'αυτού" σας, σας έπιασε το κόψιμο;

Ρε αρχίδια, που θυμηθήκατε την "επωνυμία" αλλά στο όνομα της αγέλης του κόμματος έχετε ξεγράψει και προσωπικότητα και ιστορία και αρχές.

Ακούστε να καταλάβετε κάτι καλά.......Επώνυμος δεν είναι αυτός που υπογράφει, αλλά αυτός που παίρνει την ευθύνη. ΚΙ ΕΣΕΙΣ, ΛΑΜΟΓΙΑ, ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΩΝΥΜΟΙ ΜΕ ΜΕΝΑ.
Να κλείσετε τα καφενεία, να κλείσετε τις λαϊκές, να βάλετε κάμερες και να εφορμάτε στα σπίτια γιατί όλος ο κόσμος σας λέει: ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ, ΚΛΕΦΤΕΣ, ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ, ΛΑΜΟΓΙΑ, ΜΑΛΑΚΕΣ και άλλα που δεν τα επιτρέπει η αγωγή μου........Και ύστερα να κάνετε νομοθετικό πλαίσιο για την ελευθερία του Internet.

Και σεις συντρόφια της Blogoσφαιρας μην τρελαίνεστε........Στο press-gr έγινε πέσιμο λόγω εκβιασμού. Και εάν εκβίαζε ο οποιοσδήποτε να πάει μέσα. Μανιφέστα και παπαριές δεν χρειάζονται. Με διαβάζετε γιατί σας κάνω κι αν δεν σας κάνω με γράφετε. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες.
Ο εγχώριος Γκαιμπελόπουλος όμως και οι συν αυτώ φοβούνται ακριβώς αυτό....... Ότι εδώ μέσα όλο και περισσότεροι, ανεξέλεγκτα, διαβάζουν όλο και περισσότερους που γράφουν πράγματα όπως αυτό. Και τους χαλάει η σούπα..............

Κι όσο για σας καλόπαιδα εκδοτάρες που αν δε βάλετε τρεις ταινίες του τύπου "Η ψωλάρα του γηροκομείου" ή "Η ιστορία της τέχνης του Μεσοπολέμου: Αφιέρωμα στη Γουιάνα" ΔΕΝ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ............

κι όσο για σας καλόπαιδα διευθυντές τηλεοπτικών σταθμών που η "έγκριτη ματιά" και "η ενημέρωση" που προσφέρετε, εξαντλείται στο κλέψιμο των ειδήσεων του ραδιοφώνου, το ρεπορτάζ με το κινητό από τα παράθυρα και το ξεφτίλισμα όποιου βάζετε στόχο................

κι όσο για σας κωλόπαιδα δημοσιογράφοι που τροφοδοτείτε ανώνυμα τα blogs γιατί κωλώνετε να γράψετε επώνυμα στις στήλες σας αυτά που ξέρετε..................

Μην ταράζεστε με τις "ανώνυμες συκοφαντίες". Οι επώνυμες, δημόσιες ρεμούλες σας και οι διαπομπεύσεις που κάνετε και, ΚΥΡΙΩΣ, η ασυλία που απολαμβάνετε προκαλούν μεγαλύτερο εμετό.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Πριν κλείσει μήνας από την τελευταία ανάρτησή μου επανέρχομαι δηλώνοντας ότι αυτός ο χώρος δεν είναι ανενεργός. Έχουν γίνει όμως πάρα πολλά τον τελευταίο μήνα που δεν μου επέτρεψαν την πολυτέλεια να ιεραρχήσω ψηλά την ενασχόλησή μου με το tabularasa παρακάμπτοντας υποχρεώσεις και προσωπικά θέματα.
Όχι ότι άλλαξε κάτι σήμερα, αλλά είμαι υποχρεωμένος να ανταποκριθώ στην παρότρυνση του φίλου (ή φίλης, συγγνώμη, δεν μπορώ να προσδιορίσω) Κλαζομενίου (βλ. σχόλια Δεσποινίς ετών 39) για να εξακολουθήσει αυτός κι εσείς να με έχετε "φίλο".
Κατόπιν μακρύ προλόγου λοιπόν θα ήθελα να ασχοληθώ με την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ.
Θεωρώ την όλη συζήτηση για την εκλογή Τσίπρα πολύ κοντόφθαλμη με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Για μένα δεν υπάρχει "εκλογή Τσίπρα" αλλά "κίνηση Αλαβάνου". Σήμερα, 24/02/2008 κανείς δεν μπορεί να κρίνει τον ίδιο τον Αλέξη (δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά φαντάζομαι ότι εξυπηρετεί το πολιτικό του προφίλ η προσφώνησή του με το μικρό του όνομα τουλάχιστον από συνομηλίκους του όπως εγώ). Εκτός από υποψήφιος δήμαρχος, στην πολιτική σκηνή της χώρας, δηλαδή στο Broadway της εγχώριας πολιτικής, δεν έχει παίξει κανέναν άλλο "μεγάλο" ρόλο. Και, φευ, πόσα ταλέντα δεν έκαναν το "μπαμ" στην πρώτη τους ερμηνεία η οποία και έμεινε να τους συνοδεύει για όλη τους τη ζωή... Επομένως δεν μπορούμε να συζητάμε το ρόλο του νεοεμφανιζόμενου, έστω, πολλά υποσχόμενου, πρωταγωνιστή σε ένα έργο του οποίου το σενάριο φαίνεται θολό. Μπορούμε όμως να συζητάμε για έναν εκ των σεναριογράφων, κατά τη γνώμη μου του σημαντικότερου από πλευράς συνεισφοράς, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλέκου Αλαβάνου.
Εάν πραγματωθεί η εμφανιζόμενη από δημοσκοπήσεις ως κυοφορούμενη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας θα έχουν συντελέσει πολλά. Μια πολύ σημαντική παράμετρος όμως θα είναι το γεγονός της ανάδειξης από τον κ. Αλαβάνο μιας "εύπεπτης" αριστεράς για την ελληνική κοινωνία. Εξηγούμαι για τον χαρακτηρισμό: Τι θέλει, διαχρονικά, η ελληνική κοινωνία από την αριστερά; Το έχω ξαναπεί: Ένα άλλοθι για τις δεξιές πρακτικές της. Μια πλατφόρμα συναισθηματικής συνέχειας με την πάλαι ποτέ έκφραση λαϊκής κυριαρχίας τη δεκαετία του '60. Μια ωραιοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με κοινωνικές ευαισθησίες, όχι βέβαια σε επίπεδο θεσμικό (προς Θεού) αλλά περιπτωσιολογικό. Δεν είναι λοιπόν ζητούμενο για την κοινωνία η αριστερά, αλλά η "σύγχρονη" αριστερά, η "εκσυγχρονισμένη" αριστερά, η "κεντροαριστερά". Αυτή η αριστερά που χρόνια τώρα έπρεπε να βρει μια πολιτική έκφραση και για την οποία πολύ προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ αλλά απέτυχε οικτρά, δεν μπορούσε να βρει αντίκρυσμα στο ΚΚΕ που αντίθετα με το "Μακεδονικό", στο ιδεολογικό δεν δέχεται διπλή ή σύνθετη ονομασία στην έννοια της αριστεράς. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΝ δεν μπορούσε να πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα forum θεωρητικών της αριστεράς ή διαλογιζομένων περί αυτής. Στην πράξη η επαμφοτερίζουσα στάση του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, η διαρροή στελεχών του και η θολή πολιτική πρόταση που συνίστατο αποκλειστικά στο "ποιο είναι το σωστό" και όχι "πώς γίνεται το σωστό" ή έστω "με ποιον τρόπο θα δημιουργηθούν οι συνθήκες να γίνει το σωστό" δεν καθιστούσαν τον ΣΥΝ έκφραση της αριστεράς που θέλει η κοινωνία.

Ώσπου έρχεται ο κ. Αλαβάνος και, πολιτικά ευφυώς, στρίβει το καράβι. Βοηθούσης και μιας καραμπινάτης δεξιάς κυβέρνησης και της πολιτικά παράλυτης δεξιάς αντιπολίτευσης υιοθετεί δυναμικά την πρακτική του ΚΚΕ για πάλη στο δρόμο, οξύνει τη ρητορεία του και προσφέρει τη συνιστώσα που του έλειπε για να θεωρηθεί ελκυστικό αριστερό κόμμα, δηλαδή την στάση διαμαρτυρίας. Κεφαλαιοποιεί όμως ταυτόχρονα και τις πολιτικές του καταβολές: Δεν είμαστε ΚΚΕ (δεν έχει σημασία που σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι προέρχονται από το ΚΚΕ), δεν είμαστε παλαιολιθικοί, σταλινικοί, είμαστε η σύγχρονη αριστερά που πιάνει τον κοινωνικό σφυγμό στα κινήματα, στην οικολογία, στον αντιρατσιστικό αγώνα και που μπορούμε εξίσου καλά να παίξουμε ξύλο στο πεζοδρόμιο όπως οι ΚΚέδες (ίσως και καλύτερα γιατί εμείς δεν χρησιμοποιούμε καδρόνια...).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν λεώ ότι ο κ. Αλαβάνος δεν εφάρμοσε την πολιτική του πρόταση, ότι έκανε απλώς μια πολιτική κίνηση, δεν μπορώ να τον αδικήσω τόσο κατάφωρα. Λέω όμως πως αυτή η κίνηση αποδείχθηκε πολιτικά αποτελεσματική για τον ίδιο και το χώρο του καθώς τον ενδυνάμωσε και, κυρίως και σημαντικότερο, του έδωσε τη δυναμική του νεωτεριστικού ρεύματος σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Αυτή η δυναμική θα ήταν πραγματικά ουσιαστική εάν συνοδεύονταν και από προγραμματική πρόταση. Η αφελής σύγκριση κάποιων δημοσκοπήσεων με την πραγματική εκλογική πορεία του ΠΑΣΟΚ του 1974-1981 και η αφελέστερη εξαγωγή συμπερασμάτων περί ομοιοτήτων είναι τραγική και ανάξια σχολιασμού. Λέω μόνον αυτό: Το ΠΑΣΟΚ το 1974 - 1981 είχε κυβερνητική πρόταση που το ανέδειξε στην εξουσία. Ο ΣΥΝ του 2008 κατά δήλωση του νεοεκλεγέντος προέδρου του δεν έχει τίποτα! Πώς κάλυψε λοιπόν, εξίσου ευφυώς ο κ. Αλαβάνος το κενό; Προκειμένου, ενόψει πραγματικών προσωπικών προβλημάτων, προγραμματισμένων εσωκομματικών διεργασιών και ανάγκης διατήρησης της δυναμικής του ΣΥΝ και μετεκλογικά, ως πολιτικά υποσχόμενου φορέα για τον τόπο, αναδεικνύει στην ηγεσία τον εκλεκτό του, ο οποίος υπερτερεί σαφώς στη σημειολογία των αντιστοίχων του στα άλλα κόμματα. Συνεχίζει, έτσι, να διεμβολίζει το σαθρό πολιτικό σύστημα προσπορίζοντας για το χώρο του κρίσιμα πολιτικά οφέλη τα οποία σε κάποιο βαθμό και με κάποιο τρόπο θα απεικονιστούν σίγουρα στην επιρροή του στην κοινωνία.

Ο ΣΥΝ λοιπόν με την ηγεσία του κ. Αλαβάνου έπαιξε από την αρχή και παίζει δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι με αναμφισβήτητη επιτυχία έως σήμερα. Από'δω και μπρος όμως έχει τεράστιες δυσκολίες:
Είτε η πρότασή του θα είναι κάτι παραπάνω από το αριστερό άλλοθι που θέλει η ελληνική κοινωνία, οπότε ο ΣΥΝ θα φουσκώσει και θα ξεφουσκώσει με την ίδια ταχύτητα,
είτε η πρότασή του θα είναι ακριβώς το άλλοθι που θέλει η ελληνική κοινωνία, οπότε ο ΣΥΝ θα συντελέσει σε μια μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωση των πολιτικών σχηματισμών της χώρας και ενδεχομένως σε μια βραχυχρόνια αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης. Αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο κατά τη γνώμη μου.....Και θα το χρωστάμε μεταξύ άλλων στον κύριο Αλαβάνο και όχι στον κ. Τσίπρα.

Δεποινίς ετών 39

Στις 12 Δεκεμβρίου εάν δεν κάνω λάθος έγινε η μεγάλη απεργία ως αντίδραση στις κυοφορούμενες "απορρυθμίσεις" στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Είχα αποφασίσει να συμμετάσχω στην προγραμματισμένη πορεία και του καιρού βοηθούντος το έπραξα.
Πηγαίνω σε πορείες.........Νεότερος πήγαινα περισσότερο..........Έπρεπε κάποιοι να συνεχίζουν τον αγώνα όταν οι άλλοι σταματούσαν (κάτι σαν τις DURACELL). Μετά άρχισα εγώ να σταματώ......Οι υποχρεώσεις κυρίως και ταυτόχρονα μια εντύπωση ματαιότητας για έναν προδομένο αγώνα (για οποιοδήποτε αγώνα) που καταγράφονταν απλά στην προϋπηρεσία των κομμάτων για τις εκάστοτε εκλογές με αποθάρρυναν. Κατέληξα να πηγαίνω στα "μεγάλα" ζητήματα. Εκεί που πάνε οι πολλοί. Δεν θα μου επέριπτε, δα, και κανένας ευθύνη για εγκατάλειψη του αγώνα. Ανέκαθεν ήμουν ο πιο "μάχιμος" της παρέας........Εγώ βέβαια κάνοντας την αυτοκριτική μου με κατηγορούσα, με έβρισκα ένοχο και με καταδίκαζα σε μικρότερο "κήρυγμα" (προς φίλους, συγγενείς, κλπ.) προσηλυτισμού σε αγωνιστικές μορφές δράσης για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Μου αναγνώριζα πάντως και το ελαφρυντικό της συμμετοχής σε κάποιες πορείες, έστω κι αν είχαν λιγοστέψει στον αριθμό, έστω κι αν ήταν λίγο "must".
Στις 12 Δεκεμβρίου έπαθα πάλι αυτό που παθαίνω σχεδόν σε κάθε πορεία. Είδα τέσσερις - πέντε ανθρώπους που τους θυμάμαι από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991 (τις πρώτες του είδους, τις αγνότερες, τις αποτελεσματικότερες και τις πιο αιματοβαμμένες). 15 χρόνια μετά, από τα 18-20 έως τα 35 σήμερα και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς μιας πολιτικής έκφρασης, της αμφισβήτησης στο δρόμο. Τα παιδιά αυτά είναι σε διαφορετικούς χώρους, εμφανώς σε διαφορετικές τάξεις και από τότε με διαφορετικές απόψεις (τις οποίες φαντάζομαι διατηρούν). Δεν είναι σημαίνουσες προσωπικότητες (ή τουλάχιστον δεν είναι διάσημες) ούτε στους πολιτικούς τους χώρους, ούτε στην κοινωνία. Ένιωσα ότι όλοι μαζί αποτελούσαμε στις 12 Δεκεμβρίου τους εκπροσώπους μιας γεννιάς. Πόσο δίκιο είχα όμως;
Τι κάναμε στη ζωή μας ενδιάμεσα;
Ποιοι έμειναν πιστοί στην ένταξή τους στον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα, ποιοι προσπαθούν να τιμούν τις καταβολές τους προσπαθώντας να επιτύχουν και κοινωνικά και οικογενειακά και ποιοι απλώς ποζάρουν;
Για ποιους από μας είναι ένα ωραίο ρετρό για βαυκαλισμό και για ποιους η συνέχεια του αγώνα;
Αυτή η γλυκιά μελαγχολία που ένιωσα ήταν άραγε γιατί αισθάνθηκα πώς κάποιοι (περισσότερο ή λιγότερο) επιμένουμε ακόμα ή γιατί είδα πώς ήμουν κάποτε και πώς είμαι τώρα;
Το βασικό ερώτημα είναι: Μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγωνιστής πάνω από τα 30;

Σεισσσσσμμμμμόοοοοοοοοοςςςς

Έφτασα λοιπόν στο αμήν...............
Μετά από τόσες ημέρες παρακολούθησης της συγκλονιστικής ιστορίας που ταλανίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας αποφάσισα να καταθέσω τη γνώμη μου.
Οι λέξεις της προηγούμενης πρότασης δεν είναι κλισέ, ούτε υπερβολικές. Η ιστορία είναι όντως συγκλονιστική: έχει μια απόπειρα αυτοκτονίας η οποία κατά τραγικό τρόπο δεν ολοκληρώνεται....έχει μια προφυλάκιση με οριακή εφαρμογή του νόμου και έντονη αίσθηση σκοπιμότητας.....έχει την εμπλοκή του γραφείου του πρωθυπουργού......έχει τον πόλεμο μεταξύ εκδοτών και δημοσιογράφων που δεν έχει τέλος......έχει ψέμα.........έχει σπέρμα........έχει "αίμα". Έχει όλα τα χαρακτηριστικά χολυγουντιανής υπερπαραγωγής από αυτές που βγαίνοντας από την αίθουσα λες ότι κάπως έτσι είναι αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ........Εδώ όμως τα μαθαίνουμε και με ταχείς ρυθμούς. Μέσα σε 20 ημέρες βγήκαν στο γυαλί ως γεγονότα, φήμες που διαμορφώνουν μια κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Στημένοι διαγωνισμοί προσλήψεων, σεξουαλική εκμετάλλευση, το όνειρο του δημοσίου υπέρ πάντων, αμοραλισμός, προδοσία, αχαριστία, ψευτιά, πουστιά, γελοίος καθωσπρεπισμός και τρόμος........πολύς τρόμος για τη συνέχεια.
Αποφάσισα να κάνω αυτή την ανάρτηση γιατί πλέον αποδείχτηκε περίτρανα η βαθιά σήψη του πολιτικού συστήματος. Μέχρι σήμερα υπήρχαν υποστηριχτές φατριών, τιμητές απίστευτων θεωριών συνωμοσίας, κράχτες - εκ του ασφαλούς - που προέτρεπαν για τα στοιχεία στον εισαγγελέα. Σήμερα όμως όλοι αυτοί κρύβονται. Κι αυτό επειδή η σαπίλα αποκαλύπτεται με ρυθμούς μεγαλύτερους από αυτούς που μπορεί να χωνέψει μια δύσπιστη, ευφάνταστη και επιρρεπής στη σκανδαλολογία κοινωνία. Το σύστημα ταλανίζεται επικίνδυνα. Για όλους εμάς που έχουμε μεγαλώσει αρκετά για να αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο λειτουργίας ενός "δημοκρατικού συστήματος εξουσίας δυτικού τύπου" είναι αναπόφευκτη η διαπίστωση ότι το χτύπημα είναι μεγάλο. Ουδέποτε στην Ελλάδα στο παρελθόν και σε ελάχιστες περιπτώσεις στην Ευρωπαϊκή και Βορειοαμερικανική πολιτική ιστορία έχουν κληθεί τόσοι άνθρωποι του πρωθυπουργού στον ανακριτή. Πολλώ δε μάλλον που ο ανακριτής αυτός έχει κάνει χειρισμούς που είναι συζητήσιμοι αφήνοντας περιθώριο για σκέψεις περί επηρεασμού της δικαιοσύνης. Ουδέποτε στο παρελθόν στην Ελλάδα υπήρξε τέτοια αποκάλυψη της πολιτικοεκδοτικής διαπλοκής και δη ΜΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΛΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ. Το ΕΘΝΟΣ από νταβατζής έγινε πάλι εθνικός κατασκευαστής...., το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ από σκληρή αντιπολίτευση έγινε (έστω κατά το 40%) δημοσιογραφικό απόρρητο.......και το ΒΗΜΑ και τα ΝΕΑ από εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης έγιναν ρουφιάνοι του Μαξίμου της δεξιάς (όποιος γνωρίζει και δε μιλάει είναι το ίδιο ρουφιάνος μ'αυτόν που συγκαλύπτει τα ενοχοποιητικά στοιχεία δίνοντάς τα στον "ένοχο").
Ο κόσμος δεν τελεί σε σύγχυση από τον καταιγισμό των αποκαλύψεων όπως συχνά πυκνά ακούγεται . Γνωρίζει πολύ καλά ποιοι καίγονται και ποιοι διασώζονται (;) από αυτή την ιστορία.......και παρακολουθεί με άγρια χαρά την αποκαθήλωση όλων των "επιτυχημένων " και μη, τιμητών της "νομιμότητας" και της "αλήθειας" αυτού του σάπιου συστήματος.
Και το ευτύχημα είναι ότι αυτή η κατάντια σε επίπεδο ηγεσίας (πολιτικής, δικαστικής, κοινωνικής) που εκτράφηκε επί πολλά χρόνια με την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ - το οποίο ορθώς βρίσκεται στη γωνία από τους πολίτες ως παντελώς αναξιόπιστο περί θεμάτων διαφθοράς (όσοι δεν είναι του Καραμανλή είναι φίλοι του) - αποκαλύπτεται με άγρια, καταιγιστική ομορφιά παλιού γουέστερν όπου περιμένεις να κάτσει η σκόνη για να δεις τι έχει απομείνει. Και μέχρι να τελειώσει ο φαύλος κύκλος των αποκαλύψεων θα έχουν απομείνει ελάχιστα και για τους πιο ηλίθιους αυτής της χώρας. Αυτή είναι η ελπίδα μου............όχι μεγάλη βέβαια.............γιατί ήλπιζα και στην φυσική αντίδραση ενός ανθρώπου που βλέπει τα πάντα γύρω του να γίνονται στάχτη............και δεν αντέδρασε!
Θα θεωρούσα όμως τον εαυτό μου ένοχο συγκάλυψης εάν δεν αναδείκνυα τη σημασία μιας πολύ σημαντικής περιόδου όπως αυτή που διάγουμε.
Λυπάμαι όλους εκείνους που από συμφέρον, αδυναμία, υποχρέωση, βλακεία ή ατυχία ενεπλάκησαν στην υπόθεση και βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη από τιμητές............κατάπτυστοι. Τους λυπάμαι ανθρώπινα.............όταν τους βλέπω αμήχανους, κάθιδρους, καταβεβλημένους ή εξαφανισμένους. Πληρώνουν τα λάθη τους, βέβαια, και τις επιλογές τους...........αλλά και πάλι τους λυπάμαι.
Συμπονώ τον ανακριτή που και να θέλει να υπερασπιστεί το σύστημα που υπηρετεί είναι αδύνατον να το πράξει χωρίς βαρύτατο προσωπικό κόστος.
Χαίρομαι που επιτέλους και στην Ελλάδα υπάρχει ένα τέτοιο σκάνδαλο. Δείχνει ότι δεν είμαστε τόσο χοντρόπετσοι και ότι υπάρχουν και όρια που στέλνουν έναν άνθρωπο κάτω από το μπαλκόνι και τους υπόλοιπους σε αναμμένα κάρβουνα.
Ενδιαφέρομαι για τον άνθρωπο Ζαχόπουλο ως πειραματόζωο συμπεριφοράς. Δεν έχουμε συνηθίσει σε ανθρώπους απλούς που ανέρχονται απότομα, γίνονται μικροί "θεοί", γκρεμίζονται και λυγίζουν μέχρι του σημείου να επιλέξουν την αυτοκτονία.
Ελπίζω το πλήγμα του πολιτικού συστήματος να είναι τόσο καίριο που θα ρίξει την κυβέρνηση και θα οδηγήσει τους πολίτες έξω από τα μαντριά των μεγάλων στάβλων.
Και τέλος περιμένω ανυπόμονα: Ποιος από αυτούς που το έχουν ήδη στο στόμα, θα μας πει το μεγάλο μυστικό; Άντε γιατί θέλω να αναρτήσω θέμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα.

Για μικρές γατούλες......

Επειδή πιστεύω ότι υπάρχουν σημεία καμπής στην ιστορία........
Επειδή δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για μακρύ χρονικό διάστημα........
Επειδή η χρεωκοπία είναι πασίδηλη και ανυπόφορη..........
Επειδή το πολύμορφο και ισχυρά διαπλεκόμενο σύστημα αποδοκιμάζει ανοικτά την ακολουθούμενη πολιτική...............
Πιστεύω ότι υπάρχουν τα στοιχεία εκλογής ενός Αφρο-αμερικανού (ή Αφρικανο-Αμερικανού εσχάτως) στην προεδρεία των ΗΠΑ για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Τα αποτελέσματα στην Άϊοβα τα κρίνω ως πραγματικά ελπιδοφόρα για τον 46χρονο γερουσιαστή, όχι τόσο επειδή κέρδισε κάποιους λίγους εκλέκτορες ή επειδή έδωσαν μια ισχυρή ώθηση στην καμπάνια του αλλά κυρίως επειδή έχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά που εάν επανεμφανιστούν στο Νιου Χαμσάϊρ θα σηματοδοτούν ένα συγκεκριμένο προφίλ υποψηφίου που προκρίνουν οι δημοκρατικοί για τις προεδρικές εκλογές.
Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι τα ακόλουθα (πηγή: New York Times):
1) Ψήφισαν 239000 πολίτες σε σχέση με τις 125000 του 2004. Δηλαδή, σε ποσοστό, 90% περισσότεροι ψηφοφόροι άσκησαν το δικαίωμα τους. Το 57% αυτών ήταν ψηφοφόροι για πρώτη φορά και το 41% ψήφισαν υπέρ του Ομπάμα έναντι 29% της Κλίντον. Το συμπέρασμα μου είναι ότι στην Άϊοβα οι Δημοκρατικοί παίρνουν σοβαρά την υπόθεση της υποψηφιότητας του κόμματος για τις εκλογές και οι νέοι προτιμούν το νέο.
2) Ο Ομπάμα επικρατεί της Κλίντον ανεξαρτήτως: α) φύλλου (35-23% στους άνδρες, 35-30% στις γυναίκες), β) φυλής (33-27% στους λευκούς, 72-16% στους μαύρους, 49-26% στις άλλες φυλές), γ) εισοδήματος (34-32% με εισόδημα λιγότερο από $50000, 36-23% με εισόδημα περισσότερο από $50000) και κριτηρίου προτεραιότητας γύρω από την τρέχουσα πολιτική κατάσταση: Είτε οι ψηφοφόροι θεωρούν την οικονομία, είτε τον πόλεμο στο Ιράκ, είτε το σύστημα υγείας σημαντικότερο ψηφίζουν Ομπάμα.
Επίσης:
1) Φαίνεται οι ψηφοφόροι του να είναι πιο συσπειρωμένοι αλλά να κερδίζει και τους ψηφοφόρους της τελευταίας στιγμής,
2) Τον προτιμούν οι singles (43-24%) αλλά χάνει τους παντρεμένους για μια ποσοστιαία μονάδα (28-29%),
3) Κερδίζει στις ηλικίες 17-29 (57-11%) και 30-44 (42-23%) αλλά χάνει στις ηλικίες 45-64 (27-28%) και 65+ (18-45%).
Το σημαντικότερο όμως όλων των στοιχείων είναι ότι σύμφωνα με το 52% των Δημοκρατικών ψηφοφόρων της Άϊοβα που πιστεύουν στην ανάγκη αλλαγών, το 51% πιστεύει ότι αυτός μπορεί να τις πετύχει. Μόνο το 8% πιστεύει ότι ο υποψήφιος πρέπει να έχει "εκλεξιμότητα" στις εκλογές του Νοεμβρίου, ενώ το υπόλοιπο 19% θέλει τον υποψήφιο ανθρώπινο και το 20% έμπειρο.
Η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε (σε δική μου μετάφραση): "Το πιο σημαντικό όσο προχωρούμε στη διαδικασία (των εκλογών για το χρίσμα) είναι να εστιάσουμε στα δύο μεγάλα ερωτήματα: Πώς θα κερδίσουμε το Νοέμβριο τις εκλογές και ποιος θα είναι ο καλύτερος πρόεδρος".

QUIZ: Μήπως μπορείτε να μαντέψετε ποιος θα είναι ο υποψήφιος πρόεδρος των Δημοκρατικών στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ;