Ο πάτος του βαρελιού

Η κατάσταση μου θυμίζει έναν συνεχή επιθανάτιο ρόγχο που δε λέει να καταλήξει στο απευκταίο (ίσως διότι.......ως γνωστόν.......η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!). Είναι δε τόσο μακρά η περίοδος που ο ασθενής βρίσκεται σ'αυτή την ανολοκλήρωτη, μεταστατική φάση που σε μια λανθάνουσα κατάσταση ύπνωσης έχει μάθει να ζει αλύτρωτος, ΕΝΩ οι εναλασσόμενοι θεράποντες ιατροί - δηλαδή οι εξουσίες - βλέποντας ότι τα καταφέρνει να ζει......ως πτώμα.......έχουν παραιτηθεί από τις προσπάθειες ίασης και πλιατσικολογούν με την κληρονομιά.......

Το ιδιαίτερο στην παρούσα χρονική στιγμή είναι ότι εδραιώνεται με ταχείς ρυθμούς μια αίσθηση "μετεωρισμού στο κενό" στα κύτταρα του ασθενούς, δηλαδή τους πολίτες της χώρας. Και ενώ οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" έκρουσαν από καιρού τους κώδωνες του κινδύνου.....αυτοί δεν εισακούστηκαν. Έτσι, οι πολλοί, ταρακουνούνται πλέον συθέμελα από το σεισμό της ανυπαρξίας του κράτους. Δεν είναι υπερβολή! Το καφενειακό απόφθεγμα "δεν υπάρχει κράτος", δεν συγκινεί πλέον στο άκουσμά του, καθώς η διαπίστωση ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ του αφαιρεί το χιουμοριστικό ζουμί του.

Ο ανέξοδος και καταγγελτικός σχολιασμός λειτουργούσε ανέκαθεν αποενοχοποιητικά για τον Έλληνα και τον χαρακτήριζε. Ο Έλληνας ρίχνοντας τα πάντα στους εκάστοτε κυβερνώντες ή στο ανύπαρκτο κράτος "εκπλήρωνε" το ατομικό του χρέος έναντι της κοινωνίας και των παιδιών του, καθώς επεσήμαινε εμφατικά ποιος φταίει, απέσειε τις ευθύνες από πάνω του και......άλλαζε πλευρό. Σήμερα όμως και αυτό είναι ανεπαρκές.

Σήμερα ο Ελλαδίτης νιώθει το αδιέξοδό του με τον πιο αγχωτικό και πιο εξευτελιστικό τρόπο. Και είναι ο Ελλαδίτης όλων των στρωμάτων που το νιώθει:
Ο αγρότης που κινητοποιήθηκε υπερκομματικά και μαζικά για το μέλλον του.
Ο βιομήχανος και ο εφοπλιστής που ζητά επίμονα κυβερνητική σταθερότητα για να διασφαλίσει τα κέρδη του.
Ο νοσοκομειακός γιατρός και υπάλληλος που του έταξαν και δεν του δίνουν.
Ο δημοσιογράφος και ο εργαζόμενος στον τύπο που νιώθει πλέον καυτή την ανάσα ενός αόρατου, ανεξέλεγκτου και θανατηφόρου διώκτη.
Ο μαθητής που ένιωσε και το βιολογικό του θάνατο, εκτός από το συνθλιπτικό βάρος του καταναλωτισμού, της έλλειψης επικοινωνίας, της ανεργίας, και γενικώς.......του αδιεξόδου.
Ο κάθε πικραμένος που βρήκε το θάρρος να κατέβει να κάψει μια πόλη που τον πνίγει και τον περιθωριοποιεί.

Όλοι αυτοί και όλοι οι άλλοι, είτε για πολλοστή, είτε για πρώτη φορά έχουν κυριευθεί από το μετεωρισμό στο κενό........από το βλέμμα της αγελάδας....

Υπάρχει μια συνεχής ίωση που έχει καταβάλλει τον οργανισμό, ένα σαράκι που ανενόχλητο κατατρώει, αδιακρίτως, ψυχές. Υπάρχει, πλέον, διάχυτη και βαθιά απογοήτευση. Υπάρχει ένα αίσθημα παραίτησης ακόμα και από τις "παραδοσιακές" τακτικές άμυνας. Ακόμα και αυτή η διακωμώδηση των δεινών που μας κατατρέχουν, ένας ιδιότυπος και πηγαίος σαρκασμός που λειτουργούσε καθαρτικά δε λειτουργεί πια. Δείτε τα ανεκδοτάκια με αφορμή την τελευταία απόδραση Παλαιοκώστα - στερούνται ευρηματικότητας.

Αυτό το αίσθημα του μετεωρισμού, αυτή η νωθρότητα απέναντι στο ανελέητο ξήλωμα του πουλόβερ είναι ό,τι πιο επικίνδυνο για την υπολειμματική ελληνική κοινωνία.

Συνεχίζεται

Υ.Γ.: Στο μεταξύ σχολιάζεται...........

Χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια λέξεις...........για να μένουμε σιωπηλοί

Μου έστειλαν πολλές με το αίτημα να τις προωθήσω ως ηλεκτρονικά μηνύματα για "να μάθει ο κόσμος τι γίνεται στην Παλαιστίνη".......
Δεν τις στέλνω με ηλεκτρονικά μηνύματα: Εάν κάποιος ήταν να τις δει στο mail του και να συναισθανθεί, το έχει ήδη πάθει. Δεν θα τρομάξει τώρα.
Εάν κάποιος ακούει αδιάφορα και φρίττει περιστασιακά, δεν θα συγκινηθεί περισσότερο.
Σε κάθε περίπτωση τόσος θάνατος και τόση φρίκη σε ένα e-mail μήνυμα.........δεν μου πάει.
Όπως δεν μου πάει και να μετέχω σε μια προπαγάνδα.........Θα μου πείτε (ίσως όλοι) υπάρχουν φωτογραφίες από την άλλη πλευρά για να δείξεις; Εσείς τι λέτε; Δεν υπάρχει καμία; Η δυστυχία είναι μονόπλευρη; Τα όπλα τα κρατάει η μια πλευρά;
Επειδή όμως δεν μου πάει και να "το θάψω" το θέμα αποφάσισα να ανεβάσω εδώ τις λίγες φωτογραφίες που επέλεξα για να τρομάξετε.......άλλη μια φορά.......
Palestine 21st century

Καλή συνέχεια

Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

06/12/2008 - Δήλωση κ. Π. Παυλόπουλου, υπουργού εσωτερικών για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, 16 ετών, μαθητή:

"Εκ μέρους της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και εμού προσωπικά εκφράζω την οδύνη για το περιστατικό και ιδίως για το θάνατο του νεαρού παιδιού. Θέλω να διαβεβαιώσω ότι η έρευνα για τις συνθήκες με τις οποίες συνέβη ο θάνατος αυτός ήδη ξεκίνησε, η έρευνα θα οδηγήσει στην ανακάλυψη των αιτίων και των υπαιτίων, θα υπάρξει παραδειγματική τιμωρία και το κυριότερο η λήψη των μέτρων εκείνων ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα. Η αστυνομία έχει ως σκοπό να είναι δίπλα στον πολίτη, οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό - το οποίο μάλιστα έχει αυτή την κατάληξη - όχι απλώς είναι καταδικαστέο, είναι πέρα και έξω από τη λογική της αστυνομίας σύμφωνα με το κράτος δικαίου και σύμφωνα με την αποστολή της."

05/01/2009 - Δήλωση κ. Π. Παυλόπουλου, υπουργού εσωτερικών για τον τραυματισμό του Διαμαντή Μαντζούνη, 21 ετών, αστυνομικού:

"Εκείνοι, οι οποίοι χτύπησαν τον Διαμαντή Μαντζούνη, είχαν ως στόχο τη δημοκρατία και την ομαλότητα. Θα αντιληφθούν σύντομα ότι η δημοκρατία είναι ισχυρή και η κοινωνία μας είναι θωρακισμένη. Και να γνωρίζουν ότι το ηθικό της αστυνομίας, η προσήλωση στο καθήκον και τα δημοκρατικά ιδεώδη είναι δεδομένα. Κι αυτά δεν πρόκειται να τα θίξει κανείς, καμιά σφαίρα, κανένας δολοφόνος."

Οι δύο δηλώσεις παρατέθηκαν αυτούσιες, όχι γιατί σε μισώ αγαπητέ αναγνώστη, αλλά για να μπορέσεις να παίξεις το παιχνίδι των διαφορών: "Στις παραπάνω δηλώσεις υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές. Βρείτε τις μέσα σε 5 λεπτά.....".

Εγώ το έπαιξα το παιχνίδι και δεν χρειάστηκα ούτε 1 λεπτό για να τις βρω, οπότε σε διαβεβαιώ ότι δε είναι καθόλου δύσκολο. Αλλού δυσκολεύτηκα.............Μια από τις διαφορές που εντόπισα, προσπάθησα να την εξηγήσω και για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα τελικά.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ του Γρηγορόπουλου είναι ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ, ενώ ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ του Μαντζούνη είναι ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΑΛΟΤΗΤΑ..........Πάμε πάλι..........:

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ και ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΛΟΤΗΤΑ........

Δεν μπορώ να το εξηγήσω..................Να υποθέσω ότι ο θάνατος είναι ήσσονος σημασίας από τον τραυματισμό; Δεν στέκει.............Να υποθέσω ότι ο αστυνομικός φρουρός ενός υπουργείου είναι η έκφραση της δημοκρατίας, ενώ ο περαστικός από το δρόμο μαθητής δεν έχει πολιτικό στίγμα; Ναι, τώρα σαν να το πιάνω.............

Δηλαδή, ο αστυνομικός που είναι κρατικός λειτουργός εκφράζει, εκτός από το κράτος και τη δημοκρατία.........Ενώ ο πολίτης, που εν ονόματι του υπάρχει το κράτος δεν εκφράζει τη δημοκρατία............Μάλιστα.........Και ο άγνωστος που πυροβόλησε τον αστυνομικό στόχευε την ομαλότητα, ενώ ο αστυνομικός που πυροβόλησε το μαθητή στόχευε.........τι; Αυτή η απάντηση μου μένει να το καταλάβω όλο........Γιατί το πολύ, το κατάλαβα κύριε Παυλόπουλε..........

Ο θάνατος του πολίτη από το χέρι του αστυνομικού δεν είναι χτύπημα στη δημοκρατία και την ομαλότητα. Πάει τελείωσε αυτό! Ο αστυνομικός (πολίτης, ψηφοφόρος, φορολογούμενος) όταν κάνει χρήση του όπλου του στοχεύει μόνο ένα πρόσωπο, το θύμα του. Δεν έχει σημειολογικές προεκτάσεις η ενεργεία του. Ας πούμε ότι είναι ένας εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.

Ενώ, ο άγνωστος (πολίτης, ψηφοφόρος, φορολογούμενος) όταν κάνει χρήση του όπλου του στοχεύει τη δημοκρατία και την ομαλότητα. Δηλαδή, εκφράζεται πολιτικά, με έναν τρόπο έκφρασης που είναι απόλυτος, βίαιος και φασιστικός.

Δηλαδή, όταν ο αστυνομικός πυροβολεί τον πολίτη, η δημοκρατία και η ομαλότητα δημιουργούν περιστατικά.......... Ενώ, όταν ο πολίτης πυροβολεί τον αστυνομικό δημιουργείτε εκτροπή.

Καλά το κατάλαβα κ. Παυλόπουλε;

Υ.Γ.: Μακάρι ο Μαντζούνης να μην έχει τελικά την τύχη του Γρηγορόπουλου.