Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Singing the blues

Θα επιμείνω......έχω αλλάξει τρεις φορές το κείμενο μου ταλαντώνοντας τη γραφή μου μεταξύ σχολίου και κειμένου. Μου θυμίζει λίγο τα εφηβικά μου χρόνια και ένα τετράδιο με ποιήματα μοναχικά, σκοτεινά και απαισιόδοξα......για γέλια. Ακόμα και το τετράδιο ήταν το κλασσικό μπλε του σχολείου......καμιά διαφοροποίηση.
Είναι κάπως σκληρό να παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να φτάσεις εκεί που θα ήθελες. Ίσως είναι πολύ σκληρό γι'αυτό και δε γίνεται συχνά, αλλά όταν το αποφασίσεις και αναμετρηθείς μαζί του είναι επίπονο. Ευτυχώς που υπάρχει και το βάλσαμο των άλλων επιτευγμάτων σου......κι αν δεν έχεις κανένα στη ζωή σου κάποιο θα βρεις να ονοματίσεις επίτευγμα γιατί σου χρειάζεται ένα αντίβαρο στη μετριότητά σου. Εντάξει, δεν μπορείς να γράφεις, να τραγουδάς, να σκιτσάρεις, να,να,να.......αλλά είσαι άξιος για άλλα........έχεις δυο παιδιά, δυο καλούς φίλους, μια τακτοποιημένη ζωή.....λίγα είναι αυτά; Βαυκαλίζεσαι με ένα στίγμα ανύπαρκτο που δικαιολογεί τη μετριότητά σου. Και οι μέρες περνούν. Και κάθε φορά που διαβάζεις κάτι καλό ή που κάθεσαι προσηλωμένος μπροστά σε μια ερμηνεία το ξαναθυμάσαι........ότι θα'θελες αλλά δεν μπόρεσες, ότι προσπάθησες αλλά ήσουν για γέλια. Και σε πονάει. Αλλά δε βαριέσαι.........δεν το'χουν όλοι (Πάλι σχόλιο μου βγήκε).

3 σχόλια:

Blonde είπε...

"Είναι κάπως σκληρό να παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να φτάσεις εκεί που θα ήθελες." Ίσως να είναι και το πιο σκληρό πράγμα να παραδέχεσαι στον εαυτό σου καταστάσεις για τις οποίες αποφεύγεις ακόμα και τον καθρέφτη σου. Έγραψες πάντως.

Renegade είπε...

Γύρισα και διάβασα τη "Νοσταλγία" σου. Προς στιγμή μπερδεύτηκα ότι λέμε το ίδιο πράγμα πιασμένο απ' αλλού. Μετά μελαγχόλησα ακόμα περισσότερο. Αυτό που λες εκεί είναι άλλη μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ και έρχεται και κολλάει στην πληγή που περιγράφω εγώ. Και οι δυο πληγές μαζί ξέρεις πώς λέγονται; ΔΙΨΑ. Και το χειρότερο για μένα: Άρχισα να διψάω για εκείνα που δεν έζησα και δεν μπορώ να ζήσω από τα 33......Πάμε πίσω στον καναπέ μας lianne;

Blonde είπε...

Renegade, ακριβώς τα ίδια πράγματα με άλλες λέξεις!! Δίψα για ζωή, για τη ζωή που πέρασε, γιατί δεν είχα τα μυαλά τότε να πράξω όπως θα έκανα τώρα. Γιατί έχασα κάτι, αλλά κέρδισα κάτι άλλο, αλλά αυτό που έχασα θα ψάχνω μια ζωή, τώρα στα 26? Αν και ποτέ δεν είναι αργά, σίγουρα δεν είναι το ίδιο.