Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Πριν κλείσει μήνας από την τελευταία ανάρτησή μου επανέρχομαι δηλώνοντας ότι αυτός ο χώρος δεν είναι ανενεργός. Έχουν γίνει όμως πάρα πολλά τον τελευταίο μήνα που δεν μου επέτρεψαν την πολυτέλεια να ιεραρχήσω ψηλά την ενασχόλησή μου με το tabularasa παρακάμπτοντας υποχρεώσεις και προσωπικά θέματα.
Όχι ότι άλλαξε κάτι σήμερα, αλλά είμαι υποχρεωμένος να ανταποκριθώ στην παρότρυνση του φίλου (ή φίλης, συγγνώμη, δεν μπορώ να προσδιορίσω) Κλαζομενίου (βλ. σχόλια Δεσποινίς ετών 39) για να εξακολουθήσει αυτός κι εσείς να με έχετε "φίλο".
Κατόπιν μακρύ προλόγου λοιπόν θα ήθελα να ασχοληθώ με την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΝ.
Θεωρώ την όλη συζήτηση για την εκλογή Τσίπρα πολύ κοντόφθαλμη με τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται. Για μένα δεν υπάρχει "εκλογή Τσίπρα" αλλά "κίνηση Αλαβάνου". Σήμερα, 24/02/2008 κανείς δεν μπορεί να κρίνει τον ίδιο τον Αλέξη (δεν τον γνωρίζω προσωπικά αλλά φαντάζομαι ότι εξυπηρετεί το πολιτικό του προφίλ η προσφώνησή του με το μικρό του όνομα τουλάχιστον από συνομηλίκους του όπως εγώ). Εκτός από υποψήφιος δήμαρχος, στην πολιτική σκηνή της χώρας, δηλαδή στο Broadway της εγχώριας πολιτικής, δεν έχει παίξει κανέναν άλλο "μεγάλο" ρόλο. Και, φευ, πόσα ταλέντα δεν έκαναν το "μπαμ" στην πρώτη τους ερμηνεία η οποία και έμεινε να τους συνοδεύει για όλη τους τη ζωή... Επομένως δεν μπορούμε να συζητάμε το ρόλο του νεοεμφανιζόμενου, έστω, πολλά υποσχόμενου, πρωταγωνιστή σε ένα έργο του οποίου το σενάριο φαίνεται θολό. Μπορούμε όμως να συζητάμε για έναν εκ των σεναριογράφων, κατά τη γνώμη μου του σημαντικότερου από πλευράς συνεισφοράς, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Αλέκου Αλαβάνου.
Εάν πραγματωθεί η εμφανιζόμενη από δημοσκοπήσεις ως κυοφορούμενη αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας θα έχουν συντελέσει πολλά. Μια πολύ σημαντική παράμετρος όμως θα είναι το γεγονός της ανάδειξης από τον κ. Αλαβάνο μιας "εύπεπτης" αριστεράς για την ελληνική κοινωνία. Εξηγούμαι για τον χαρακτηρισμό: Τι θέλει, διαχρονικά, η ελληνική κοινωνία από την αριστερά; Το έχω ξαναπεί: Ένα άλλοθι για τις δεξιές πρακτικές της. Μια πλατφόρμα συναισθηματικής συνέχειας με την πάλαι ποτέ έκφραση λαϊκής κυριαρχίας τη δεκαετία του '60. Μια ωραιοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με κοινωνικές ευαισθησίες, όχι βέβαια σε επίπεδο θεσμικό (προς Θεού) αλλά περιπτωσιολογικό. Δεν είναι λοιπόν ζητούμενο για την κοινωνία η αριστερά, αλλά η "σύγχρονη" αριστερά, η "εκσυγχρονισμένη" αριστερά, η "κεντροαριστερά". Αυτή η αριστερά που χρόνια τώρα έπρεπε να βρει μια πολιτική έκφραση και για την οποία πολύ προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ αλλά απέτυχε οικτρά, δεν μπορούσε να βρει αντίκρυσμα στο ΚΚΕ που αντίθετα με το "Μακεδονικό", στο ιδεολογικό δεν δέχεται διπλή ή σύνθετη ονομασία στην έννοια της αριστεράς. Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΝ δεν μπορούσε να πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα forum θεωρητικών της αριστεράς ή διαλογιζομένων περί αυτής. Στην πράξη η επαμφοτερίζουσα στάση του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, η διαρροή στελεχών του και η θολή πολιτική πρόταση που συνίστατο αποκλειστικά στο "ποιο είναι το σωστό" και όχι "πώς γίνεται το σωστό" ή έστω "με ποιον τρόπο θα δημιουργηθούν οι συνθήκες να γίνει το σωστό" δεν καθιστούσαν τον ΣΥΝ έκφραση της αριστεράς που θέλει η κοινωνία.

Ώσπου έρχεται ο κ. Αλαβάνος και, πολιτικά ευφυώς, στρίβει το καράβι. Βοηθούσης και μιας καραμπινάτης δεξιάς κυβέρνησης και της πολιτικά παράλυτης δεξιάς αντιπολίτευσης υιοθετεί δυναμικά την πρακτική του ΚΚΕ για πάλη στο δρόμο, οξύνει τη ρητορεία του και προσφέρει τη συνιστώσα που του έλειπε για να θεωρηθεί ελκυστικό αριστερό κόμμα, δηλαδή την στάση διαμαρτυρίας. Κεφαλαιοποιεί όμως ταυτόχρονα και τις πολιτικές του καταβολές: Δεν είμαστε ΚΚΕ (δεν έχει σημασία που σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι προέρχονται από το ΚΚΕ), δεν είμαστε παλαιολιθικοί, σταλινικοί, είμαστε η σύγχρονη αριστερά που πιάνει τον κοινωνικό σφυγμό στα κινήματα, στην οικολογία, στον αντιρατσιστικό αγώνα και που μπορούμε εξίσου καλά να παίξουμε ξύλο στο πεζοδρόμιο όπως οι ΚΚέδες (ίσως και καλύτερα γιατί εμείς δεν χρησιμοποιούμε καδρόνια...).
ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν λεώ ότι ο κ. Αλαβάνος δεν εφάρμοσε την πολιτική του πρόταση, ότι έκανε απλώς μια πολιτική κίνηση, δεν μπορώ να τον αδικήσω τόσο κατάφωρα. Λέω όμως πως αυτή η κίνηση αποδείχθηκε πολιτικά αποτελεσματική για τον ίδιο και το χώρο του καθώς τον ενδυνάμωσε και, κυρίως και σημαντικότερο, του έδωσε τη δυναμική του νεωτεριστικού ρεύματος σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Αυτή η δυναμική θα ήταν πραγματικά ουσιαστική εάν συνοδεύονταν και από προγραμματική πρόταση. Η αφελής σύγκριση κάποιων δημοσκοπήσεων με την πραγματική εκλογική πορεία του ΠΑΣΟΚ του 1974-1981 και η αφελέστερη εξαγωγή συμπερασμάτων περί ομοιοτήτων είναι τραγική και ανάξια σχολιασμού. Λέω μόνον αυτό: Το ΠΑΣΟΚ το 1974 - 1981 είχε κυβερνητική πρόταση που το ανέδειξε στην εξουσία. Ο ΣΥΝ του 2008 κατά δήλωση του νεοεκλεγέντος προέδρου του δεν έχει τίποτα! Πώς κάλυψε λοιπόν, εξίσου ευφυώς ο κ. Αλαβάνος το κενό; Προκειμένου, ενόψει πραγματικών προσωπικών προβλημάτων, προγραμματισμένων εσωκομματικών διεργασιών και ανάγκης διατήρησης της δυναμικής του ΣΥΝ και μετεκλογικά, ως πολιτικά υποσχόμενου φορέα για τον τόπο, αναδεικνύει στην ηγεσία τον εκλεκτό του, ο οποίος υπερτερεί σαφώς στη σημειολογία των αντιστοίχων του στα άλλα κόμματα. Συνεχίζει, έτσι, να διεμβολίζει το σαθρό πολιτικό σύστημα προσπορίζοντας για το χώρο του κρίσιμα πολιτικά οφέλη τα οποία σε κάποιο βαθμό και με κάποιο τρόπο θα απεικονιστούν σίγουρα στην επιρροή του στην κοινωνία.

Ο ΣΥΝ λοιπόν με την ηγεσία του κ. Αλαβάνου έπαιξε από την αρχή και παίζει δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι με αναμφισβήτητη επιτυχία έως σήμερα. Από'δω και μπρος όμως έχει τεράστιες δυσκολίες:
Είτε η πρότασή του θα είναι κάτι παραπάνω από το αριστερό άλλοθι που θέλει η ελληνική κοινωνία, οπότε ο ΣΥΝ θα φουσκώσει και θα ξεφουσκώσει με την ίδια ταχύτητα,
είτε η πρότασή του θα είναι ακριβώς το άλλοθι που θέλει η ελληνική κοινωνία, οπότε ο ΣΥΝ θα συντελέσει σε μια μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωση των πολιτικών σχηματισμών της χώρας και ενδεχομένως σε μια βραχυχρόνια αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης. Αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο κατά τη γνώμη μου.....Και θα το χρωστάμε μεταξύ άλλων στον κύριο Αλαβάνο και όχι στον κ. Τσίπρα.