Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Δεποινίς ετών 39

Στις 12 Δεκεμβρίου εάν δεν κάνω λάθος έγινε η μεγάλη απεργία ως αντίδραση στις κυοφορούμενες "απορρυθμίσεις" στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Είχα αποφασίσει να συμμετάσχω στην προγραμματισμένη πορεία και του καιρού βοηθούντος το έπραξα.
Πηγαίνω σε πορείες.........Νεότερος πήγαινα περισσότερο..........Έπρεπε κάποιοι να συνεχίζουν τον αγώνα όταν οι άλλοι σταματούσαν (κάτι σαν τις DURACELL). Μετά άρχισα εγώ να σταματώ......Οι υποχρεώσεις κυρίως και ταυτόχρονα μια εντύπωση ματαιότητας για έναν προδομένο αγώνα (για οποιοδήποτε αγώνα) που καταγράφονταν απλά στην προϋπηρεσία των κομμάτων για τις εκάστοτε εκλογές με αποθάρρυναν. Κατέληξα να πηγαίνω στα "μεγάλα" ζητήματα. Εκεί που πάνε οι πολλοί. Δεν θα μου επέριπτε, δα, και κανένας ευθύνη για εγκατάλειψη του αγώνα. Ανέκαθεν ήμουν ο πιο "μάχιμος" της παρέας........Εγώ βέβαια κάνοντας την αυτοκριτική μου με κατηγορούσα, με έβρισκα ένοχο και με καταδίκαζα σε μικρότερο "κήρυγμα" (προς φίλους, συγγενείς, κλπ.) προσηλυτισμού σε αγωνιστικές μορφές δράσης για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Μου αναγνώριζα πάντως και το ελαφρυντικό της συμμετοχής σε κάποιες πορείες, έστω κι αν είχαν λιγοστέψει στον αριθμό, έστω κι αν ήταν λίγο "must".
Στις 12 Δεκεμβρίου έπαθα πάλι αυτό που παθαίνω σχεδόν σε κάθε πορεία. Είδα τέσσερις - πέντε ανθρώπους που τους θυμάμαι από τις μαθητικές καταλήψεις του 1991 (τις πρώτες του είδους, τις αγνότερες, τις αποτελεσματικότερες και τις πιο αιματοβαμμένες). 15 χρόνια μετά, από τα 18-20 έως τα 35 σήμερα και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς μιας πολιτικής έκφρασης, της αμφισβήτησης στο δρόμο. Τα παιδιά αυτά είναι σε διαφορετικούς χώρους, εμφανώς σε διαφορετικές τάξεις και από τότε με διαφορετικές απόψεις (τις οποίες φαντάζομαι διατηρούν). Δεν είναι σημαίνουσες προσωπικότητες (ή τουλάχιστον δεν είναι διάσημες) ούτε στους πολιτικούς τους χώρους, ούτε στην κοινωνία. Ένιωσα ότι όλοι μαζί αποτελούσαμε στις 12 Δεκεμβρίου τους εκπροσώπους μιας γεννιάς. Πόσο δίκιο είχα όμως;
Τι κάναμε στη ζωή μας ενδιάμεσα;
Ποιοι έμειναν πιστοί στην ένταξή τους στον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα, ποιοι προσπαθούν να τιμούν τις καταβολές τους προσπαθώντας να επιτύχουν και κοινωνικά και οικογενειακά και ποιοι απλώς ποζάρουν;
Για ποιους από μας είναι ένα ωραίο ρετρό για βαυκαλισμό και για ποιους η συνέχεια του αγώνα;
Αυτή η γλυκιά μελαγχολία που ένιωσα ήταν άραγε γιατί αισθάνθηκα πώς κάποιοι (περισσότερο ή λιγότερο) επιμένουμε ακόμα ή γιατί είδα πώς ήμουν κάποτε και πώς είμαι τώρα;
Το βασικό ερώτημα είναι: Μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγωνιστής πάνω από τα 30;

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρώτα απ' όλα το γεγονός ότι μια δεσποινίς ετών 39 εξακολουθεί να έχει εφηβικές παρορμήσεις είναι πραγματικά ωραίο.
Τώρα τα παιδιά που διατηρούν τη διάθεση να βγούν στο δρόμο όπως πριν 15 χρόνια αυτόματα για μένα τα καθιστά σημαίνουσες προσωπικότητες (ευτυχώς που δεν είναι διάσημες)και αλοίμονο αν ποζάρουν έτσι απλά.
Ναι φίλε μου μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγωνιστής πάνω από τα 30 έστω και δια της απλής συμμετοχής του έστω και χωρίς τις μορφές δράσης των 20. Σίγουρα κάποιοι επιμένουν και όσοι περισσότεροι είναι τόσο το καλύτερο. Τουλάχιστον συντηρείται η ελπίδα.

Blonde είπε...

Τί 30, τί 40, τί 50. Αρκεί να μην είναι μόνος.

Ν.Α. Λάμπης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ν.Α. Λάμπης είπε...

Χαρμόσυνο μήνυμα μού έφερε το post σου.

Δυστυχώς από τη δικιά μου τη γενιά κάμποσοι, αγωνιστές (ή "αγωνιστές"..., πώς να τους διακρίνεις τότε;) είναι απο-κατεστημένοι...
Μπόμπολας, Μπενακόπουλος, Πανδής κι άλλοι... είτε ...ακουμπισμένοι/αναπαυμένοι στις ιδέες τους Γιαννουλόπουλος, Κωστόπουλος, Ράμφος κι άλλοι...

Τα ονόματα; Αρπαχτές αναμνήσεις, ίσως και λάθος τοποθετημένα στις παραπάνω "κατηγορίες"...

Το μήνυμα ένα και μοναδικό (απ' τον Μπ. Μπρέχτ):

Άκου να δείς, είτε φταίς είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλαίψεις, θα πεθάνεις.

Κουράγιο νά 'χετε.
Εσείς κυρίως!
Κι εμείς από κοντά σας...

Ναπoλέων είπε...

Καλό μήνα βρέεεεεεε!

MenieK είπε...

βαδίζοντας στα 43, ούσα στην πορεία της 12ης Δεκεμβρίου, κρατώντας με μια παρέα σαρανταπεντάρηδων (με μεγάλο οικονομικό κόστος, καθώς ανήκω στην μειοψηφία "ζω από τον μισθό μου") τη (σχετικά) αξιοπρεπή απεργία των εκπαιδευτικών πέρυσι, ένα έχω να πω....
Τα 40ς είναι τα νέα 30! όπερ έδει δείξαι....

Εξερευνητής είπε...

Αγαπητέ Renegade,
διερεύνησα το θέ... (φτού! κακιά λέξη..) το ερώτημα που θέτεις:
«Το βασικό ερώτημα είναι: Μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγωνιστής πάνω από τα 30;»
και μπορώ να σέ διαβεβαιώσω πώς:
1. Ναί!
2. Ίσως και πιό πολύ!
3. Υπό προϋποθέσεις...


Ποιές προϋποθέσεις; That is the zoumi...
Τις ανακαλώ {ανασκευασμένες φυσικά} από ολίγον Μπρέχτ, ολίγον Νίτσε, ολίγον Τρότσκυ, ολίγον Φρόϋντ και -κρατήσου!- ολίγους Κέϋνς και Γκαλμπρέϊθ.

1. Να μην αγωνίζεται για το τομαράκι του (ή/και τον περίγυρό του) μόνον αλλά για την κοινωνία, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ουσιαστικά είναι ανύπαρκτος εκτός της.

2. Να μην περιμένει απτά, άμεσα αποτελέσματα για το τομαράκι του (ή/και τον περίγυρό του) ούτε για την κοινωνία πολύ περισσότερο, γιατί η ζωή μας είναι μικρή σε σύγκριση με τον χρόνο που απαιτούν οι αλλαγές, οι ανατροπές του απεχθούς Statusquo.

3. Να αυτοτιμωρείται {να απαγγέλει π.χ. δέκα "πιστεύω" και εκατό "πατερημά"} για να εξιλεωθεί κάθε φορά που ολισθαίνει και λέει, ή απλώς σκέφτεται, «ζήσε μαύρε μου, να φάς τριφύλλι».
Κι αμέσως μετά να τραγουδάει χίλιες φορές το:
«Τίποτα δεν πάει χαμένο...»

4. Να εξασκήσει την παρατηρητικότητά του, ώστε να μπορεί να βλέπει αν οι αλλαγές (που ΠΑΝΤΟΤΕ γίνονται) επιβεβαιώνουν την ορθότητα της πορείας του ή τού υποδείχνουν τροποποιήσεις.

5. Να μην τό βάζει κάτω "ποτέ", δηλαδή μέχρι να πεθάνει.

6. Να γράψει αυτήν εδώ και τις παραπάνω προϋποθέσεις 13 φορές σε 13 blog σε 13 εταιρείες blogging(*),
...διότι ένας εφοπλιστής στο Λονδίνο που δεν τό έκανε τού 'φυγε η γυναίκα του, μια δασκάλα στην Ινδία γλίστρησε κι έπεσε ενώ ο Mr Smith στη Μελβούρνη που τό έκανε κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου!

Καλό σου/μας κουράγιο.


(*) Σύνολο 169 φορές δηλαδή. Αστείον ποσόν με Copy-Paste...

Renegade είπε...

Καλό μήνα (καθυστερημένα):

Απ'ό,τι είδα τσιμπήσατε για τα καλά.....(χαμόγελο).
Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω ούτε τις προθέσεις, ούτε και τις διαθέσεις σας.
Κρατάω τη σύμπτωση στην ανάδειξη της ομαδικότητας (angelos, lianne, ν.α. λάμπης) παρά τις διαφορετικές θέσεις που παίρνετε στην ομάδα (τουλάχιστον όπως τις ψυχανεμίζομαι): άλλος μέσα, άλλος στα μετόπισθεν και άλλος παρατηρώντας.
Κρατάω τη σύμπτωση στον Ζαμπέτα από τις γυναίκες της παρέας (lianne, meniek) και επεκτείνω όπως το λέει ο angelos: Οι μορφές αγώνα είναι όντως και διάφορες και διαφορετικές από παλιότερα. Μπορείς να αγωνίζεσαι με άλλα μέσα στην εποχή μας εναντίον των ίδιων εχθρών και να διατηρείς αναλλοίωτη την ουσία του αγώνα σου (π.χ. δεν μπορώ να παραγνωρίσω, ας πούμε, ότι η διατήρηση του ακμαίου ηθικού στην οποία όλοι συνεισφέρατε ηλεκτρονικά είναι μια ουσιαστική συνδρομή στον αγώνα).
Κρατάω και τις προϋποθέσεις του εξερευνητή (με τον οποίο απ'ό,τι είδα μοιραζόμαστε τους ίδιους ήρωες) και ιδιαίτερα την 3 και την 4 που τις θεωρώ τις πιο σημαντικές στην πράξη:
Η παρακολούθηση των αλλαγών μου κάνει λίγο και σε αυτογνωσία και επαναπροσδιορισμό του ατόμου σύμφωνα με τις επιταγές των καιρών του.
Όσο για το αυτομαστίγωμα (το προτιμώ εξερευνητή μου από τα "πατερημά") το χρωστάω γιατί αμφισβήτησα την ύπαρξή σας (θα το κάνω διότι ήταν τουλάχιστον άστοχο που διακινδύνευσα τη συντήρηση της πίστης).

Ανώνυμος είπε...

Τελικά viva 40s!
Είδες φίλε μου που σου έλεγα πάντοτε ότι επικοινωνούμε και ας είμαστε από διαφορετικές δεκαετίες; (εκτός και αν είσαι εσύ σε λάθος δεκαετία)

ΥΓ το τελευταίο ήταν αστείο γιατί η γενειά σου πρόσφερε και προσφέρει πολλά.

Κλαζoμένιoς είπε...

Εδώ έχουμε νεο-νέο πρόεδρο του ΣΥΝ, νέο Αρχιεπίσκοπο (σαν συνασπιστής μού κάνει κι αυτός, λέτε να...), νέο Πρόεδρο στην Κύπρο, νέο {σχεδόν σίγουρο} πρόεδρο στις ΗΠΑ (αν δεν τόν καθαρίσουν σύντομα) κι εσύ ακόμα βρίσκεσαι με την δεσποινίς!!!

Ξεκόλλα, άνθρωπέ μου!

Renegade είπε...

Αγαπητέ Κλαζομένιε,

Χαίρομαι που τουλάχιστον ένας περιμένει συζήτηση σ'αυτό το βήμα για τα θέματα που θίγεις.
Για τον πρόεδρο στις ΗΠΑ έχει γίνει έγκαιρη αναφορά (βλ. 04/01/2008 - "Για μικρές γατούλες"), ενώ για τα υπόλοιπα τρία θέματα δεν θα διακινδύνευα σχόλιο πριν αναλάβουν καθήκοντα ή, τουλάχιστον, πριν εκφραστούν με τις νέες τους ιδιότητες οι πρωταγωνιστές (Τσίπρας, Ιερώνυμος, Κασουλίδης ή Χριστόφιας). Έτσι, πολύ σύντομα, θα πω δυο σκέψεις μου που ελπίζω να αποτελέσουν τη βάση σχετικών συζητήσεων.
Να'σαι καλά!

MenieK είπε...

θέλω να πω κάτι άσχετο... αν οι πάνω από τριάντα ΔΕΝ είναι αποτελεσματικοί, ο συνασπισμός τι θα απογίνει με τον τριαντατριάρη (σαν δίσκος παλιού πικάπ, ακούστηκε αυτό) Τσίπρα???

Ανώνυμος είπε...

1 Φεβρουαρίου διεγράφη ένα σχόλιο...θα μπορούσα να μάθω το λόγο ???? (πριν πω οτιδήποτε...)

Renegade είπε...

Aνώνυμε:

Δεν έχω διαγράψει ποτέ, τίποτα απολύτως από πρόθεση και ουδέποτε σκέφτηκα να το κάνω. Το να διέγραψα σχόλιο κατά λάθος το αποκλείω σε ποσοστό 99% (1% μήπως έκανα κάτι που δεν κατάλαβα). Μήπως δεν ανέβηκε ποτέ το σχόλιό σου;
Ανέβασέ το τώρα σε παρακαλώ εάν σου είναι εύκολο και έχεις ακόμα τη διάθεση.
Πίστεψέ με πάντως ότι δεν υπάρχει καμιά διάθεση αποκλεισμού οποιασδήποτε γνώμης ή έκφρασης.
Περιμένω να σε δω.
Φιλικά