Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Ζήτημα οπτικής...συνέχεια

Προ τριετίας στα ανοικτά των ακτών της Νέας Γης έγινε ο παρακάτω, πραγματικός διάλογος, μέσω ραδιοεπικοινωνίας μεταξύ Καναδών και αμερικανικόύ πολεμικού σκάφους.
Κ: "Παρακαλούμε αλλάξτε την πορεία σας κατά 15 μοίρες νότια για να αποφύγετε σύγκρουση...".
Α: "Συνιστούμε να αλλάξετε εσείς την πορεία σας κατά 15 μοίρες βόρεια, για να αποφύγετε σύγκρουση...".
Κ: "Αρνητικό. Πρέπει εσείς να αλλάξετε την πορεία σας...".
Α: "Σας ομιλεί ο κυβερνήτης αμερικανικού πολεμικού σκάφους. Επαναλαμβάνω αλλάξτε αμέσως την πορεία σας...".
Κ: "Αρνητικό. Πρέπει εσείς να αλλάξετε την πορεία σας...".
Α: "Είμαστε το αεροπλανοφόρο USS Linkoln, το δεύτερο μεγαλύτερο σκάφος του αμερικανικού στόλου στον Ατλαντικό. Συνοδευόμαστε από τρία αντιτορπιλικά, τρία καταδρομικά και μεγάλο αριθμό πλοίων συνοδείας. Σας διατάζω να αλλάξετε την πορεία σας, αλλιώς θα ληφούν εναντίον σας μέτρα για να διασφαλισθεί η ασφάλεια του σκάφους...".
Κ: "Σας ομιλεί....φάρος....Κάντε ό,τι νομίζετε...".

8 σχόλια:

Ναπoλέων είπε...

25.10.07
Δεν ξεκινάς να γράψεις καμμιά πραγματεία περί αλαζονίας;
Τα καταφέρνεις περίφημα, μπράβο σου.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

Renegade είπε...

Εάν ασχοληθώ με την πραγματεία που προτείνεις το πρώτο κεφάλαιο θα το τιτλοδοτήσω: "ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ".
Πώς σου φαίνεται για αρχή;

Πάντως βρίσκω ενδιαφέρον ότι μια ανάρτηση που έγινε με άλλο σκεπτικό προκάλεσε άλλες αντιδράσεις. Δείχνουν κι αυτές την παράμετρο της οπτικής που χαρακτηρίζει όλες τις αντιδράσεις.

Ναπoλέων είπε...

25.10.07
M' όποιον τρόπο και να τό λες, μέ κολακεύει και σ' ευχαριστώ.
Το «κακό» είναι πως όταν ήμουν στην, εικαζόμενη, ηλικία σου (δηλαδή προ ...αμνημονεύτων χρόνων), έμαθα -μεταξύ άλλων- τα εξής:
1. Να μήν κολακεύομαι, διότι άντε εσύ να κάνεις τον ...Σέρλοκ Χόλμς να βρεις «πού τό πάει», να ξοδεύεις δηλαδή φαιά ουσία άνευ λόγου και αιτίας.
2. Να μην γοητεύομαι για να μην απογοητεύομαι.
Έτσι παρά την ηλικία μου και τις αναπόφευκτες κατραπακιές της ζωής (ΟΛΟΙ/-ΕΣ τρώνε τέτοιες κι ας μην τό ομολογούν...) παραμένω αισιόδοξος για το μέλλον αυτού του καταστροφικού και αυτοκαταστροφικού είδους, που το ονομάσανε άνθρωπο...

Σαν επιστέγασμα θα σού «χαρίσω» ένα ποιηματάκι του "φίλου" μου γερμανοαυστραλού Leunig (Λόϊνιχ) σκιτσογράφου-φιλόσοφου:

LOVE AND FEAR
There are only two feelings. Love and fear.
There are only two languages. Love and fear.
There are only two activities. Love and fear.
There are only two motives, two procedures,
two frameworks, two results. Love and fear.
Love and fear.

(υποθέτω ότι δεν χρειάζεσαι μετάφραση)

Νά 'σαι καλά και καλό κουράγιο!
(Θα χρειαστείς μπόλικο...)

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

Renegade είπε...

Πολύ προσωπική (όπως θα'πρεπε άλλωστε) η προσέγγιση του Leunig, Ναπολέοντα. Πολλοί θα αλλάξουν το ζευγάρι των λέξεων που χαρακτηρίζουν τον κόσμο τους. Ακόμα και υπό το εσχατολογικό, θεολογικό πρίσμα οποιασδήποτε θρησκείας δεν είμαι βέβαιος εάν η αντίστιξη γίνεται μεταξύ αγάπης και φόβου ή άλλων εννοιών (π.χ. αγάπης και αδυναμίας - Love and Weakness).
Τώρα, όταν φτάνεις να μην γοητεύεσαι για να μην απογοητεύεσαι, εκείνο που μου κάνει εντύπωση δεν είναι τόσο γιατί το επιδιώκεις (οι κατραπακιές φταίνε) αλλά πώς τα καταφέρνεις. Έχω την αίσθηση ότι το να μην επιζητείς να γοητευτείς ή να μη γοητεύεσαι από τίποτα (ακόμα χειρότερα) είναι παρακολουθητική στάση.....εγκατάλειψη της ζωής. Και δεν μου ταιριάζει και με αισιοδοξία.....
Ηλικία για να μην εικάζεις είναι 33. Πολύ περισσότερο από όσο θεώρησες.....βάζω στοίχημα....

Ν.Α. Λάμπης είπε...

Δεν θυμάμαι γιατί είχα γράψει "εικαζόμενη", όμως το στοίχημα τό χάνεις.
Στην ηλικία σου ήμουν περίπου όταν "μέστωσα" κι όχι, ας πούμε, εικοσάρης... Ήταν κι άλλες εποχές τότε.

Το "προ αμνημονεύτων χρόνων" ισχύει πάντως... Ο γυιός μου είναι 40 χρονών και η μικρότερη από τις 3 κόρες μου 28. Κι εγώ έχω «πατήσει» τα 68.

Όσο για την μη-γοητεία κλπ τό έχεις πλησιάσει από άλλη γωνία.

Η δικιά μου είναι να γοητεύεσαι από πολλά, ώστε να μην γίνεσαι δούλος κανενός, να μην στενεύει η αντίληψή σου.
Κι όλοι (ή σχεδόν όλοι, εντάξει...) οι άνθρωποι, οι καταστάσεις και τα πράγματα έχουν κάτι με το οποίο μπορείς να γοητευτείς, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.

Το τελευταίο πάντως που θα μπορούσε να με κατηγορήσει κανείς είναι ο αναχωρητισμός ή η παρακολουθητική στάση, όπως εύστροφα τήν ονομάζεις. Ούτε "κατά διάνοιαν" δεν κολλάει σε μένα.
Ούτε όμως και από υπερακτιβισμό πάσχω.
Από μεγάλη αγωνιστική αντοχή ίσως... Αυτοκολακεύομαι τώρα...

Για την αγάπη και τον φόβο πάντως σκέψου και τούτο: Ακόμα και η, λεγόμενη, θρησκεία της αγάπης, ο χριστιανισμός (ειδικά όταν έγινε "καθεστώς" αλλά και πιό πρίν...) τον φόβο χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί ως μέσον υποταγής του ανθρώπου και άρα πλούσιας μακροημέρευσης των ...καθεστωτικών.
Τί προπατορικό, τί έσχατη κρίση, τί αιώνια κόλαση και μύρια άλλα...

Αυτά προς το παρόν (απειλή είναι...) από έναν απολύτως άθεο αισιόδοξο αγωνιστή.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων

Υ.Γ.
Την Δευτέρα 5-11-07, όμοια ημέρα και ημερομηνία έκδοσης του 1ου φύλλου της εφημερίδας «ο Παρατηρητής της Ηπείρου» πριν 34 χρόνια, σκεφτόμουν να αποκαλύψω ότι το "Ν.Α. Λάμπης" είναι (ένα... έχω κι άλλα) δημοσιογραφικό μου ψευδώνυμο.
Σε σένα, που μού είσαι ο συμπαθέστερος blogger, στο λέω από τώρα.

Renegade είπε...

Ν.Α. ΛΑΜΠΗΣ, από το τελευταίο σχόλιό σου παίρνω αφορμή για θέμα συζήτησης το οποίο και θα αναπτύξω σχετικά αποπειρώμενος να προκαλέσω ευρύτερη συζήτηση.
Ευχαριστώ για την αποκλειστικότητα και την εκδήλωση συμπάθειας...ειλικρινά αισθάνομαι τιμή.

Υ.Γ.: Δεν αλλάζω έγκλιση στην προσφώνησή σου με το δημοσιογραφικό σου ψευδώνυμο διότι υποπτεύομαι ότι αλλοιώνεται το μήνυμά του.

Ν.Α. Λάμπης είπε...

Τελικά "Κατσαπλιά" μου,

έχεις πολύ ευαίσθητες κεραίες.

Σπάνιο και μάλλον εν ανεπαρκεία είδος.

Χαίρομαι που "γνωριστήκαμε".

Θα πάρω ενεργό μέρος στην παραπολύ ενδιαφέρουσα (και επίκαιρη!) συζήτηση που άνοιξες για τη δημοκρατία.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ν.Α. Λάμπης

Υ.Γ. Ελπίζω να μην σέ ενοχλεί η προσφώνηση "κατσαπλιάς": Ήταν η χαϊδευτική/πειραχτική προσφώνηση ανάμεσα στους αντάρτες του πατέρα μου, που τούς έζησα ως παιδάκι.

Renegade είπε...

ν.α. λάμπης, δεν προβληματίστηκα καθόλου για το κατσαπλιάς για τρεις λόγους:
1. Κάποιο κίνητρο θα είχες που ανέμενα καρτερικά να μου το αποκαλύψεις.
2. Διέκρινα μια ερμηνεία του όρου renegade που ήταν καταφανώς προϊόν βαθιάς γνώσης των δύο γλωσσών (ελληνικής και αγγλικής) και δεν θα μπορούσα να σε αμφισβητήσω
3. (και κυρίως) Είναι φορτισμένη λέξη και αχρησιμοποίητη στις μέρες μας. Και μόνο ότι την ανέσυρες με προφανή σαρκασμό μου άρεσε...
Δεν μπορώ όμως να αλλάξω το υφιστάμενο ψευδώνυμο για λόγους αρχής. Φυσικά μπορείς να με καλείς όπως θέλεις (αυτό μου θυμίζει ένα κράτος, να δεις πώς το λένε....)