Ο πάτος του βαρελιού

Η κατάσταση μου θυμίζει έναν συνεχή επιθανάτιο ρόγχο που δε λέει να καταλήξει στο απευκταίο (ίσως διότι.......ως γνωστόν.......η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!). Είναι δε τόσο μακρά η περίοδος που ο ασθενής βρίσκεται σ'αυτή την ανολοκλήρωτη, μεταστατική φάση που σε μια λανθάνουσα κατάσταση ύπνωσης έχει μάθει να ζει αλύτρωτος, ΕΝΩ οι εναλασσόμενοι θεράποντες ιατροί - δηλαδή οι εξουσίες - βλέποντας ότι τα καταφέρνει να ζει......ως πτώμα.......έχουν παραιτηθεί από τις προσπάθειες ίασης και πλιατσικολογούν με την κληρονομιά.......

Το ιδιαίτερο στην παρούσα χρονική στιγμή είναι ότι εδραιώνεται με ταχείς ρυθμούς μια αίσθηση "μετεωρισμού στο κενό" στα κύτταρα του ασθενούς, δηλαδή τους πολίτες της χώρας. Και ενώ οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" έκρουσαν από καιρού τους κώδωνες του κινδύνου.....αυτοί δεν εισακούστηκαν. Έτσι, οι πολλοί, ταρακουνούνται πλέον συθέμελα από το σεισμό της ανυπαρξίας του κράτους. Δεν είναι υπερβολή! Το καφενειακό απόφθεγμα "δεν υπάρχει κράτος", δεν συγκινεί πλέον στο άκουσμά του, καθώς η διαπίστωση ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ του αφαιρεί το χιουμοριστικό ζουμί του.

Ο ανέξοδος και καταγγελτικός σχολιασμός λειτουργούσε ανέκαθεν αποενοχοποιητικά για τον Έλληνα και τον χαρακτήριζε. Ο Έλληνας ρίχνοντας τα πάντα στους εκάστοτε κυβερνώντες ή στο ανύπαρκτο κράτος "εκπλήρωνε" το ατομικό του χρέος έναντι της κοινωνίας και των παιδιών του, καθώς επεσήμαινε εμφατικά ποιος φταίει, απέσειε τις ευθύνες από πάνω του και......άλλαζε πλευρό. Σήμερα όμως και αυτό είναι ανεπαρκές.

Σήμερα ο Ελλαδίτης νιώθει το αδιέξοδό του με τον πιο αγχωτικό και πιο εξευτελιστικό τρόπο. Και είναι ο Ελλαδίτης όλων των στρωμάτων που το νιώθει:
Ο αγρότης που κινητοποιήθηκε υπερκομματικά και μαζικά για το μέλλον του.
Ο βιομήχανος και ο εφοπλιστής που ζητά επίμονα κυβερνητική σταθερότητα για να διασφαλίσει τα κέρδη του.
Ο νοσοκομειακός γιατρός και υπάλληλος που του έταξαν και δεν του δίνουν.
Ο δημοσιογράφος και ο εργαζόμενος στον τύπο που νιώθει πλέον καυτή την ανάσα ενός αόρατου, ανεξέλεγκτου και θανατηφόρου διώκτη.
Ο μαθητής που ένιωσε και το βιολογικό του θάνατο, εκτός από το συνθλιπτικό βάρος του καταναλωτισμού, της έλλειψης επικοινωνίας, της ανεργίας, και γενικώς.......του αδιεξόδου.
Ο κάθε πικραμένος που βρήκε το θάρρος να κατέβει να κάψει μια πόλη που τον πνίγει και τον περιθωριοποιεί.

Όλοι αυτοί και όλοι οι άλλοι, είτε για πολλοστή, είτε για πρώτη φορά έχουν κυριευθεί από το μετεωρισμό στο κενό........από το βλέμμα της αγελάδας....

Υπάρχει μια συνεχής ίωση που έχει καταβάλλει τον οργανισμό, ένα σαράκι που ανενόχλητο κατατρώει, αδιακρίτως, ψυχές. Υπάρχει, πλέον, διάχυτη και βαθιά απογοήτευση. Υπάρχει ένα αίσθημα παραίτησης ακόμα και από τις "παραδοσιακές" τακτικές άμυνας. Ακόμα και αυτή η διακωμώδηση των δεινών που μας κατατρέχουν, ένας ιδιότυπος και πηγαίος σαρκασμός που λειτουργούσε καθαρτικά δε λειτουργεί πια. Δείτε τα ανεκδοτάκια με αφορμή την τελευταία απόδραση Παλαιοκώστα - στερούνται ευρηματικότητας.

Αυτό το αίσθημα του μετεωρισμού, αυτή η νωθρότητα απέναντι στο ανελέητο ξήλωμα του πουλόβερ είναι ό,τι πιο επικίνδυνο για την υπολειμματική ελληνική κοινωνία.

Συνεχίζεται

Υ.Γ.: Στο μεταξύ σχολιάζεται...........