Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Συνταγή

Για όσους έτυχε να έχουν την αφορμή θα γνωρίζουν ότι επικρατεί η παιδαγωγική αντίληψη πως το παιδί, από πολύ μικρή ηλικία, θα πρέπει να έχει απόλυτη ελευθερία, ενθάρρυνση, αγάπη, παιχνίδι, ηρεμία, κατανόηση.......και άλλα τέτοια όμορφα για να μπορέσει να αναπτύξει την κρίση του, να είναι ισορροπημένο, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να γίνει κοινωνικό.......και άλλα τέτοια όμορφα.
Αντίθετα ένα παιδί που ζει μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με ένταση, που δέχεται την απόρριψη στις κακές του στιγμές, που "φορτώνεται" με δραστηριότητες και ευθύνες, που συγκρίνεται συνεχώς με πρότυπα.......και άλλες τέτοιες συμπεριφορές γίνεται ψυχωτικό, κομπλεξικό, αδύναμο, αντικοινωνικό και εμφανίζει.......και άλλες τέτοιες συμπεριφορές.
Εγώ επειδή έχω την αφορμή γνωρίζω αυτές τις αντιλήψεις. Και αν κρίνω από κάποια ζωντανά παραδείγματα μπορώ να επιβεβαιώσω, εντελώς εμπειρικά, την αλήθεια των παραπάνω αντιλήψεων. Εκείνο που δε γνωρίζω είναι ο μηχανισμός ανάπτυξης συγκεκριμένων συμπεριφορών μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες στην παιδική ηλικία. Και εκείνο που μου φαίνεται ιδιαίτερα περίεργο είναι πώς ένα παιδί που μαθαίνει (ή έστω παροτρύνεται) από πολύ μικρή ηλικία να μοιράζεται τα παιχνίδια του, να μην ασκεί βία (κάθε είδους) για να πάρει αυτό που θέλει, να συζητάει όταν κάτι το απασχολεί, να κατανοεί την ύπαρξη ενός προγράμματος στη ζωή του (παιχνίδι, φαϊ, ύπνος, κλπ.), πώς λοιπόν αυτό το παιδί δεν θα καταλήξει να γίνει ο ανθρωπάκος των 10 μικρών Μήτσων (τον θυμάστε; αυτός με τις ασκήσεις θάρρους) αλλά θα καταφέρει να ζήσει καλά σε έναν κόσμο - ζούγκλα που τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνοντας με βία, πίεση και παροχές άλλοθι για την ανεπάρκεια των γονέων πιθανότατα θα καταλήξουν άρπαγες και επίβουλοι για την καλοπέραση τους. Μήπως γνωρίζετε να μου πείτε;

Υ.Γ.: Το τελευταίο θέμα της χρονιάς δεν είναι τυχαίο ότι έχει να κάνει με παιδιά. Σε δυο μέρες θα γεννηθεί ένα νέο έτος, ένα νέο παιδί του ατέρμονου χρόνου που θα σημαδέψει μεγαλώνοντας τη ζωή όλων μας μ'εκείνα και με τ'άλλα. Όπως και τα παιδιά.......Κι όπως λέμε για τα παιδιά "Γερό να'ναι..." έτσι και για το 2008 θα πω "Με υγεία...". Όλα τ'άλλα παλεύονται. Καλή Χρονιά

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Σταχυολογήματα

Από τον Συγγρό (ΚτΕ) της προηγούμενης εβδομάδας ξεπατικώνω δύο πολύ ωραία και διδακτικά ανέκδοτα. Καλή διασκέδαση και περίσκεψη:

1.
Έντεκα άνθρωποι κρατούσαν το ίδιο σκοινί που κρεμόταν από ένα ελικόπτερο. Δέκα ήταν άντρες και μία γυναίκα. Το σκοινί δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει και τους έντε­κα, γι' αυτό και αποφάσισαν ότι ένας άνθρωπος θα έπρε­πε να πέσει, διαφορετικά θα έπεφταν όλοι... Δεν κατά­φερναν να διαλέξουν τον άν­θρωπο, αλλά ξαφνικά η γυ­ναίκα με δυνατή φωνή ανα­κοίνωσε ότι προσφερόταν από μόνη της να πέσει. Στο κάτω κάτω, είπε, ήταν συ­νηθισμένη να θυσιάζει τα συμφέροντα της μιας και:

Σαν μητέρα, πάντα έδινε προτεραιότητα στα παιδιά.

Σαν σύζυγος, παραμέριζε τα συμφέροντα της γι' αυτά του συζύγου της.

Σαν κόρη, υποτασσόταν στον πατέρα της.

Σαν επαγγελματίας, άφη­νε τα αφεντικά της να παίρ­νουν τη δόξα για τις δικές της επιτυχίες.

Σαν γυναίκα, κοιτάζοντας ψηλά στο άπειρο και βάζο­ντας το χέρι στην καρδιά, η αποστολή της ζωής της ή­ταν να θυσιάζεται για τους άλλους χωρίς να περιμένει τίποτα σε αντάλλαγμα.

Συγκινημένοι οι άντρες ξέ­σπασαν σε χειροκροτήμα­τα... και έπεσαν.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Ποτέ μην εμπιστεύεσαι την αυταπάρ­νηση μιας γυναίκας, μπορεί να είναι γενναία... αλλά δεν είναι ηλίθια!

2.

Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αγοράζει ένα σπίτι σε μια μι­κρή κωμόπολη. Δύο μήνες με­τά την εγκατάσταση τους, τους κάνει επίσκεψη ο δήμαρχος και τους ρωτά:

Πώς σας φαί­νεται το χωριό μας; (δίνουν μια συνηθισμένη απάντηση).

Είστε ευχαριστημένοι από το σπίτι σας; (δίνουν μια συνη­θισμένη απάντηση).

Χρειάζε­στε κάτι που μπορούμε να κά­νουμε για σας; (δίνουν μια συ­νηθισμένη απάντηση).

Πώς περνάτε τον καιρό σας; Ο γέ­ρος απαντά: Το πρωί ξυπνάμε κατά τις 7 και ξεκινάμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στις 8 παίρνουμε το πρωινό μας και μετά το μπάνιο μας και ξανά σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά ξεκινάμε για την αγορά και στο γυρισμό ταχτοποιούμε τα ψώνια μας και έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Το μεσημέρι κατά τη 1 τρώμε και μετά έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα. Μετά πάμε για ύπνο μέχρι τις 4 και ξυπνώ­ντας έχουμε σεξουαλική δρα­στηριότητα. Αργότερα βλέ­πουμε τηλεόραση μέχρι τις 8, διακόπτοντας βεβαίως το πρό­γραμμα λόγω σεξουαλικής δραστηριότητας. Μετά θα φά­με κάτι ελαφρύ και θα συνε­χίσουμε με σεξουαλική δραστηριότητα. Στη συνέχεια θα διαβάσουμε κάτι στο κρεβάτι και θα κοιμηθούμε, αφού πρώτα έχουμε σεξουαλική δραστηριότητα.

Ο δήμαρχος, που ακούει τόση ώρα με τις τρίχες σηκωμένες στο κεφάλι, ρωτά τον γέρο: Τι ηλικία έχε­τε;

Εγώ 86 και η γυναίκα μου 78, του απαντά.

Σκύβοντας στο αυτί του γέρου ο δήμαρχος τον ρωτά: Τι εννοείτε παρα­καλώ με τον όρο «σεξουαλική δραστηριότητα»;

Και ο γέρος τού απαντά: Μου σπάει τα αρ­χίδια!

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Δεν προλαβαίνω

Ο Δεκέμβριος δεν είναι καλός μήνας για γράψιμο. Ενώ είχα πολλές αφορμές και όρεξη να τις αξιοποιήσω και να γράψω δυο αράδες δεν το έκανα τρέχοντας να προλάβω το κλείσιμο των υποχρεώσεών μου, την εξόφληση των λογαριασμών μου, τα δώρα των ημερών και ένα σωρό άλλα πράγματα. Έχω μια "εντελώς ανόητη" προσέγγιση στο θέμα. Θέλω το πρωί της Πρωτοχρονιάς να μην έχω καμμια εκκρεμότητα από το 2007. Είναι δυνατόν; Εκεί είναι η ανοησία......ωστόσο, εξακολουθώ να λειτουργώ έτσι και δεν έγραψα τίποτα τόσο καιρό.
Αυτό βέβαια το παθαίνω και στον ημερήσιο, εβδομαδιαίο και μηνιαίο προγραμματισμό μου. Δηλαδή, ξεκινώ το πρωί να σχεδιάσω τις δουλειές της ημέρας και βάζω τόσα πολλά πράγματα σαν να είναι η ημέρα της συντέλειας. Φυσικά, προλαβαίνω λιγότερα από τα μισά. Λέω τη Δευτέρα ότι θα έχω κάνει "αυτά" μέχρι την Παρασκευή και όταν κάθομαι να δω τι είπα, βλέπω δουλειά δύο μηνών. Εντούτοις, δεν τα διαγράφω...... Αυτό το κακό βέβαια είχε φανεί από νωρίτερα. Θυμάμαι σε μια εξεταστική κατέβηκα σε 12 μαθήματα και υπήρχαν και 3 ακόμα τα οποία υποχρεωτικά μπορούσα να δώσω στο θερινό εξάμηνο. Πέρασα τελικά τα 10 και μου έμεινε η στενοχώρια γιατί δεν πέρασα τα άλλα 5!! Προσέξτε, όχι τα άλλα 2, αλλά τα άλλα 5, δηλαδή και τα 3 στα οποία δεν είχα κατεβεί γιατί απλώς δεν ήταν στην εξεταστική περίοδο. Άντε να το εξηγήσεις αυτό και να μη σε δείρουν. Τέλος πάντων, πρέπει να φύγω......έχω δύο ώρες ακόμα πριν κλείσει η 19η και έχω τόσα να κάνω......Θα ξαναπεράσω σύντομα. Τα λέμε.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα

Διάβασα σήμερα το πρωί το φύλλο της "Καθημερινής" της προηγούμενης εβδομάδας. Το συνηθίζω αυτό καθώς δεν βρίσκω τον χρόνο να διαβάσω εφημερίδα στην ώρα της. Εξάλλου τα σαββατοκυριακάτικα φύλλα έχουν αυτό το πλεονέκτημα......δεν αναφέρονται μόνο στην επικαιρότητα.
Είχα κρατήσει το φύλλο γιατί είχα εντοπίσει κάποια άρθρα του ενδιαφέροντός μου. Μετά μεγάλης μου χαράς διαπίστωσα ότι υπήρχαν κι άλλα άρθρα τα οποία επίσης με ενδιέφεραν και τα οποία διάβασα ευχάριστα. Στέκομαι εδώ σε δύο από αυτά που περιγράφουν δύο συγκρουόμενους κόσμους σήμερα. Το πρώτο με τίτλο "Έλα μωρέ,αυτά θέλει ο κόσμος" του Α. Παπαχελά περιγράφει τον έναν κόσμο: της εντυπωσιοθηρίας (πού τη βρήκα τη λέξη......) του παλαιότερου και σύγχρονου καθρέφτη της κοινωνίας, δηλαδή των μέσων και του τύπου. Στο σημείωμά του ο κ. Παπαχελάς "προβληματίζεται" για την επίπλαστη πραγματικότητα που καταγγέλλει ότι παράγουν τα μέσα και ο τύπος ψυχρά, ασυνείδητα και ανερυθρίαστα . Εγώ θα προσέθετα στον κ. Παπαχελά και κάτι που δε λέει: το κάνουν και υποβολιμαία. Το σημείωμα καταλήγει με μια υποκρισία, μια υπεκφυγή και ένα τραγικό λάθος:
1. Η υποκρισία είναι ότι εξοργίζεται από τους συναδέρφους του που έχουν απάντηση στο ερώτημα γιατί παραπληροφορούν......Κύριε Παπαχελά εάν πραγματικά εξοργίζεστε, εκθέστε τους. Έχετε κάνει ένα καλό ξεκίνημα......Θίξατε το θέμα, εκθέσατε τον προϊστάμενο σας στην ΑΥΓΗ της εποχής των φοιτητικών σας χρόνων (είναι σαφής η πρόθεσή σας να μιλήσετε με στοιχεία), γιατί δεν μιλάτε με ονόματα και για το σήμερα για να πειστώ κι εγώ ότι όντως προβληματίζεστε, όντως εξοργίζεστε και θυμώνετε και όντως επιζητείτε να συμβάλλετε σε μια άλλη δημοσιογραφία που δεν παραπληροφορεί;
2. Η υπεκφυγή του κ. Παπαχελά είναι διπλή και κατά το ήμισυ παραδεκτή και από τον ίδιο. Λέει στην τελευταία γραμμή ότι: "μάλλον δεν θέλει να έχει απάντηση στο γιατί" οι συνάδερφοι του επιδίδονται στο σπορ του κιτρινισμού. Κρίμα! Δείχνει τόσο δέσμιος (δεν ξέρω σε τι) που αναιρεί όλη την "αγωνία" του. Λέει επίσης ότι: "όσο θα μπαίνουν στο επάγγελμα νέα παιδιά με άλλο επίπεδο από το δικό μας, θα αλλάζουν και αυτές οι γραφικές παραδοξότητες". Πάλι υπεκφυγή αλλά αυτή τη φορά όχι από μια θέση αλλά από τη ζωή την ίδια. Τι μας λέει: Ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι επόμενοι! Δεν θα μπω σε συζήτηση γι'αυτό αν και θα μπορούσα να πω πάρα πολλά (π.χ. γιατί να ασχοληθούν οι επόμενοι αφού έτσι το βρίσκουν ή γιατί πολεμούνται μετά μανίας οι επόμενοι που πάνε να αλλάξουν κάτι, κλπ.) Θα αναφερθώ μόνο στο δεύτερο άρθρο που κράτησα από το ίδιο φύλλο της ίδιας εφημερίδας: "Οι Κοινωνικά Ευαίσθητοι Πολίτες είναι εδώ" των Σπ. Καραλη και Ελ. Καρανάτση. Αυτός είναι ο δεύτερος κόσμος ......Ένας κόσμος ανθρώπων που δεν περιμένουν υποκριτικά κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ένας κόσμος επιστημόνων, παπάδων, νέων και ηλικιωμένων, κλπ. που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Τολμούν να στιγματίσουν και να παλέψουν τα κακώς κείμενα. Και είναι ένας κόσμος αυτός τόσο μεγάλος και πλούσιος, όσο μεγάλος και αποκρουστικός είναι ο αντίθετος κόσμος της απάθειας, της ακινησίας, του εφησυχασμού, του ψευτοπαρεμβατισμού και της απάτης. Και στον πρώτο κόσμο υπάρχει η ελπίδα στην κοινωνία μας σήμερα και είναι μεγάλη. Για να γκρεμίσουμε το δεύτερο κόσμο θέλει λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα....
Και επειδή χρωστάω κάτι ακόμα: Το συνειδητό ψέμα και η διατήρηση της αποχαύνωσης από τους κατ'επάγγελμα διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν είναι "γραφική παραδοξότητα" αλλά αποτρόπαιο έγκλημα κατά της κοινωνίας κύριε Παπαχελά. Και αυτό σας το χρεώνω ως τραγικό λάθος.........με επιείκεια.

Υ.Γ.1: Για να μην δημιουργηθούν υπόνοιες πρέπει να ξέρετε ότι δεν έχω απολύτως καμιά σχέση με το δημοσιογραφικό χώρο.
Υ.Γ.2: Μου πήρε κάμποση ώρα να ετοιμάσω αυτή την ανάρτηση. Δεν την ήθελα τόσο μεγάλη αλλά είναι ο κόπος μου βρε παιδιά, συγχωρήστε με!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Πού θα ήθελες να δεις το Tabula rasa τυπωμένο

Η Lianne ευγενώς με κάλεσε σε ένα παιχνίδι με τον τίτλο από πάνω. Πρώτη φορά με καλούν σε τέτοιο παιχνίδι και αν θέλω να με ξαναπαίξουν πρέπει να ανταποκριθώ. Και επειδή θέλω έκατσα και σκέφτηκα πού πραγματικά θα ήθελα να δω το λογότυπο του ιστολογίου μου τυπωμένο.
Όσο το σκεφτόμουν τόσο διαπίστωνα την υπέρμετρη ματαιοδοξία μου. Έτσι κατέληξα σε τρία πράγματα που θα ήθελα να συνδυαστούν με το tabula rasa τόσο επειδή ταιριάζουν και εννοιολογικά όσο και, κυρίως, επειδή είμαι ψωνάρα.......
Πρώτα λοιπόν θα ήθελα το λογότυπο να είναι γραμμένο σε κάτι πραγματικά χρήσιμο που θα θυμίζει καθημερινά στον καθένα πόσο απαραίτητο ήταν αυτό το ιστολόγιο στη
διαμόρφωση μιας υπεύθυνης και ειλικρινούς στάσης ζωής με αισθητική και πολύ....χρώμα.
Στη συνέχεια θα ήθελα το ιστολόγιο μου να συνδεθεί με τα μεγάλα προβλήματα των καιρών μας και του μέλλοντος. Να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενεές ακόμα και εάν πρέπει για τον σκοπό αυτό να βουτήξει εκατομμύρια φορές σε παγωμένα νερά.
Και τέλος θα ήθελα να δω τον καημό μου να εκπληρώνεται. Στη χώρα που όλοι είναι συγγραφείς θα ήθελα κι εγώ να δω το λογότυπο του ιστολογίου μου σαν τίτλο ενός βιβλίου μου με πραγματική συνεισφορά στην ελληνική λογοτεχνική παράδοση και στη διάπλαση των παίδων.
Με βρίσκετε υπερβολικό; Εμ δε φταίω εγώ με τα παιχνίδια που πάτε και σκαρφίζεστε..............
Για να δούμε τι απόψεις έχουν οι 22FONOI, η ΤΡΙΑΝΤΑΡΑ και το Μουνί.
Υ.Γ.1: Ελπίζω να έπαιξα σωστά το παιχνίδι. Αν όχι δε φταίω εγώ.....δε μου εξήγησε κανείς.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

Μετάλλαξη

Πάλι εδώ. Ξεζουμισμένος από την απορροφητική ικανότητα της οθόνης και πιθανότατα με πονοκέφαλο που θα τον βγάλω ξαπλώνοντας. Ωστόσο, δεν έχω επιλογή. Το άλλοθι που προσφέρει η δουλειά και η αποφυγή της πραγματικής καθημερινότητας με σέρνουν να δένω μόνος μου το σχοινί που με κρατάει καρφωμένο στην καρέκλα μου. Απομόνωση;

Πώς μπορεί να μιλά κανείς για απομόνωση στο διαδίκτυο; Χωρίς πολύ σκέψη η απομόνωση είναι έξω στο μικρόκοσμό μας. Δηλαδή, πόσο μπορεί να απλώνεται ο κόσμος μας μια κανονική ημέρα της ζωής μας; Όσο και να γεμίσει το 24ωρο με οικογένεια, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, γνωριμίες και εκπλήξεις, είναι αδύνατο να αγγίξεις το ένα τρίτο από αυτά που μπορείς να γνωρίσεις διαδικτυακά. Εδώ μπορείς να δεις πράγματα που δεν θα τα δεις ποτέ σε δέκα ζωές. Αλλά εδώ είναι η απομόνωση......Ίσως η αναφορά να γίνεται αποκλειστικά στο βιωματικό. Η θρυλούμενη απομόνωση ίσως να ανταποκρίνεται μόνο στην άποψη ότι δεν ζεις αλλά παρακολουθείς. Μπούρδες.........όταν χάνεις λεφτά σε ένα ηλεκτρονικό καζίνο, όταν τριγυρνάς σε εικονικές πολιτείες και συναλλάσσεσαι με πραγματικό, ζεστό χρήμα, όταν μιλάς με κάποιον που τον βλέπεις και τον ακούς έστω από την κάμερά του, τι από όλα αυτά είναι ψεύτικο, τι από όλα αυτά δεν είναι βιωματικό; Μπορεί να μου πει κάποιος που λατρεύει το μότο "μην μένετε στο σπίτι;" Αγριολούλουδα είμαστε να χρειαζόμαστε τον επιβλαβή ήλιο για πειραγμένη φωτοσύνθεση; Μήπως στο δρόμο μπορώ να πω ότι αισθάνομαι, να κυκλοφορώ ντυμένος όπως θέλω, να αφιερώνω το χρόνο μου σε ασύνδετα θέματα, να είμαι ρε παιδί μου όπως γουστάρω χωρίς να αυτοδεσμεύομαι (το λιγότερο); Γιατί απελευθερώνει τόσο το ψευδώνυμο; Τελικά που ζεις; Έξω η μέσα;

Υ.Γ.: Πάλι άλλο ήθελα να πω κι άλλο μου βγήκε......