Singing the blues

Θα επιμείνω......έχω αλλάξει τρεις φορές το κείμενο μου ταλαντώνοντας τη γραφή μου μεταξύ σχολίου και κειμένου. Μου θυμίζει λίγο τα εφηβικά μου χρόνια και ένα τετράδιο με ποιήματα μοναχικά, σκοτεινά και απαισιόδοξα......για γέλια. Ακόμα και το τετράδιο ήταν το κλασσικό μπλε του σχολείου......καμιά διαφοροποίηση.
Είναι κάπως σκληρό να παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να φτάσεις εκεί που θα ήθελες. Ίσως είναι πολύ σκληρό γι'αυτό και δε γίνεται συχνά, αλλά όταν το αποφασίσεις και αναμετρηθείς μαζί του είναι επίπονο. Ευτυχώς που υπάρχει και το βάλσαμο των άλλων επιτευγμάτων σου......κι αν δεν έχεις κανένα στη ζωή σου κάποιο θα βρεις να ονοματίσεις επίτευγμα γιατί σου χρειάζεται ένα αντίβαρο στη μετριότητά σου. Εντάξει, δεν μπορείς να γράφεις, να τραγουδάς, να σκιτσάρεις, να,να,να.......αλλά είσαι άξιος για άλλα........έχεις δυο παιδιά, δυο καλούς φίλους, μια τακτοποιημένη ζωή.....λίγα είναι αυτά; Βαυκαλίζεσαι με ένα στίγμα ανύπαρκτο που δικαιολογεί τη μετριότητά σου. Και οι μέρες περνούν. Και κάθε φορά που διαβάζεις κάτι καλό ή που κάθεσαι προσηλωμένος μπροστά σε μια ερμηνεία το ξαναθυμάσαι........ότι θα'θελες αλλά δεν μπόρεσες, ότι προσπάθησες αλλά ήσουν για γέλια. Και σε πονάει. Αλλά δε βαριέσαι.........δεν το'χουν όλοι (Πάλι σχόλιο μου βγήκε).

Εις μνήμην

Καλή αντάμωση...

Δεν είναι για μας...

Μεταφέροντας από αναφορά στον τύπο ("Κόσμος του Επενδυτή", 17-18/11/2007) "τουλάχιστον 200 ιδιωτικές επιχειρήσεις κάνουν αγώνα δρόμου για να κλείσουν όσο γίνεται περισσότερες θαλάσσιες εκτάσεις στις ακτές του Ειρηνικού και του Ατλαντικού προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες συλλογής της κυματικής ενέργειας και μετατροπής της σε ηλεκτρική." Όπως αναφέρεται στο ίδιο άρθρο Σκοτία, Πορτογαλία, Δανία και Νορβηγία πρωτοστατούν στην Ευρώπη καταρτίζοντας αντίστοιχα προγράμματα. Δε χρειάζονται και πολλά σύμφωνα με το άρθρο του κ. Σ. Φωτίου: 10 έως 50 εκ. δολάρια για την ανάπτυξη της μονάδας, 3 εκ. δολάρια για την ετήσια συντήρησή της και παράγετε 6700kW προς χρήση.
Μήπως να γκρεμίσω το αυθαίρετο στο παραθαλάσσιο οικοπεδάκι και να αναζητήσω στρατηγικό επενδυτή; Μπα, δε βαριέσαι...........
Αυτά είναι για χώρες με............θάλασσα!

Το καλό να λέγεται....

Πριν μπαγιατέψει εντελώς το θέμα λέω να πω δυο λόγια για την εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ.
Το κάνω μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι κάποια πράγματα που είναι οφθαλμοφανή δεν μπορούν να αμφισβητούνται με κανένα τρόπο. Με εκνευρίζει αφάνταστα η αμφισβήτηση γεγονότων (όπως επίσης και η αθέτηση συμφωνιών και η υπέρβαση προθεσμιών αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Λοιπόν:
ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ 1: Ουδέποτε στο ελληνικό παρελθόν κινητοποιήθηκαν 738.000 πολίτες σε πολιτική διαδικασία εκτός εκλογών. Με δεδομένο ότι αυτή η διαδικασία οδήγησε σε εν δυνάμει μελλοντικό πρωθυπουργό είναι αδιαμφισβήτητο ότι μια κοινωνική συνιστώσα που προσεγγίζει το ποσοστό του εκλογικού σώματος που κατέγραψε συνολικά η κοινοβουλευτική αριστερά στις τελευταίες εκλογές ΕΛΑΒΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΘΕΣΗ για το πώς βλέπει το άμεσο μέλλον της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανόν αυριανής κυβέρνησης.
ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ 2: Ουδέποτε στο ελληνικό παρελθόν εξελέγη ηγέτης κόμματος (ΚΑΝΕΝΟΣ) από τόσο ευρεία βάση.
ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ 3: Είναι αδύνατον να επηρεάσεις 407.407 πολίτες με όρους "καμαρίλας", "κολλητών", "ρουσφετιού", κλπ., όπως αντίθετα μπορείς να το κάνεις σε "συνέδρια", "συνδιασκέψεις", "κοινοβουλευτικές ομάδες" και άλλες "αναγκαίες" δομές του πολιτικού μας συστήματος.
ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ 4: Το επιχείρημα του καταλληλότερου πρωθυπουργού απέτυχε απέναντι στο επιχείρημα της ανανέωσης της πολιτικής πρότασης. Και δεν απέτυχε απλώς, αλλά απέτυχε οικτρά δεδομένου ότι επανεξελέγη ένας τετράκις αποτυχημένος (σε εκλογές) αρχηγός, έναντι ενός υποψηφίου που μετ'επιτάσεως και αποκλειστικά μας προέβαλε την καταλληλότητά του να ανακτήσει τα "ανάκτορα".
Σταματώ εδώ με τα γεγονότα για τα οποία δεν δέχομαι αμφισβήτηση και προχωρώ στις εκτιμήσεις οι οποίες σηκώνουν συζήτηση:
ΕΚΤΙΜΗΣΗ 1: Με τον τόπο που πολιτεύτηκε ο ΓΑΠ πέτυχε: 1) Να φέρει μια βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα της χώρας η οποία μόνο θετικό αντίκτυπο μπορεί να έχει, 2) Να αποδεσμευτεί τουλάχιστον κατ'εικόνα από τα εκδοτικά συγκροτήματα του ΠΗΓΑΣΟΥ και του ΔΟΛ (και όχι μόνο) και να έχει την ευχέρεια να θέσει τους δικούς του όρους διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού.
ΕΚΤΙΜΗΣΗ 2: Με τον τρόπο που αντέδρασε η κοινωνία έδειξε: 1) Ότι υπάρχει ακόμα πολιτικό κριτήριο σε πολύ μεγάλη μάζα πολιτών. Το 6% του εκλογικού σώματος που δεν είναι οργανωμένα μέλη του ΠΑΣΟΚ συμμετείχαν μια ωραία Κυριακή με καλό καιρό και εν μέσω πολιτικής ραστώνης στην πραγματικότητα, σε μια διαδικασία για την οποία δεν ήξεραν καν εάν θα λοιδωρηθούν οι ίδιοι. Πήγαν όμως γιατί λειτούργησαν πολιτικά (δεν με νοιάζουν τα κίνητρα αλλά η επιλογή να πάνε) και αυτό δείχνει μικρόβιο μέσα τους...
ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ: Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων διαθέτουν ικανή αυτονομία έναντι των επιχειρηματικών συμφερόντων για να κάνουν τομές. Εάν συνεργαστούν μπορούν να ανανεώσουν τους όρους του πολιτικού σκηνικού (πάντα στα πλαίσια που επιβάλουν οι ευρύτερες στρατηγικές τους οι οποίες ουδόλως σχετίζονται με τα λαϊκά - κοινωνικά συμφέροντα). Θα το πράξουν; Εδώ είμαστε.....βλέπουμε και κρίνουμε...

Δράση - Αντίδραση

Ένα προσφιλές αντικείμενο "ψυχαγωγικών" τηλεοπτικών παραγωγών είναι η ανάδειξη της τηλεοπτικής εκκεντρικότητας προς τέρψιν των τηλεθεατών. Χρόνια τώρα έχουν μετατραπεί σε persones, συντελεστές της τηλεόρασης που απλά "κράζουν" άλλους συντελεστές της τηλεόρασης ή, αρχικά, ανύποπτους ψωνισμένους οι οποίοι στη συνέχεια αντιλαμβανόμενοι ότι τους παρέχονται τα 15 λεπτά τους εξαχρειώνονται περισσότερο μήπως και τα κάνουν 17, 20 ή μισή ώρα.
Το θέμα μου δεν είναι σήμερα γιατί κάποιοι βγάζουν λεφτά προβάλλοντας το ψώνιο, τη διανοητική αναπηρία, το ξεκατίνιασμα ή τη γελοιότητα. Ούτε ασχολούμαι με τα αίτια που οδηγούν τα ψώνια, τους διανοητικώς υπολειπόμενους και τους γελοίους να στέκονται μπροστά στην κάμερα. Ούτε, τέλος, με ενδιαφέρει ποια διαστροφή ή εσωτερική ανάγκη οδηγεί τους τηλεθεατές να χάνουν τον ύπνο τους, τις οικογενειακές τους στιγμές, τη διασκέδαση με φίλους και τον προσωπικό τους χρόνο βλέποντας αυτές τις αηδίες.
Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η νομιμοποίηση κάποιων να τους ξεσκίζουν όλους μαζί (παραγωγούς, προϊόντα, καταναλωτές) στο όνομα της ανάσχεσης του επελαύνοντος χυλού.
Με άλλα λόγια: Έως ποιο σημείο δικαιούται ο Λαζόπουλος να ξεσκίζει τη Σαρρή; Μπορεί στην προσπάθειά του να αντισταθεί στον ευτελισμό να απαξιώνει προσωπικά και επαγγελματικά αυτόν που ευτελίζει έως του τραγικού θεάματος να τον κάνει να κλαίει δημοσίως; Έχει όρια ο τρόπος και το περιεχόμενο της κριτικής (αυτό δεν είναι σάτυρα) αυτού του φαινομένου και ποια είναι αυτά;
Δεν θέλω να κατευθύνω την κουβέντα......Θα περιμένω να ακούσω γνώμες και μετά θα πω και τη δική μου......

Posted by makryglop, 7/9/2007

Υ.Γ.1: Το θέμα μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο Καρατζαφέρης. Ο καθένας βέβαια μπορεί να πει ό,τι θέλει αλλά θα ήθελα να μην αποπροσανατολιστούμε....
Υ.Γ.2: Δεν μπόρεσα να αποκλείσω τα συναφή video από αυτό που ήθελα να προβάλω. Αν μπορεί να βοηθήσει κάποιος με τον κώδικα (τι σβήνω, τι κρατάω) θα χαρώ.

Σε ποια κοινωνία ζούμε.....

Στην προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Περί δημοκρατίας..." διατυπώθηκαν θέσεις που κατά την άποψή μου αναδεικνύουν τρία κυρίαρχα ζητήματα (*) τα οποία και παραθέτω ιεραρχημένα με το βαθμό ενδιαφέροντος που τους αποδίδω:
1. Η ανάγκη μετάβασης σε άλλου τύπου εφαρμογή της δημοκρατίας ως πολιτεύματος.
2. Η ανάγκη "αναβάπτισης" της υπάρχουσας εφαρμογής της δημοκρατίας ως πολιτεύματος μέσα από διεργασίες ενεργοποίησης των πολιτών.
3. Η ανάγκη αντιμετώπισης του φασισμού από το ατομικό στο κοινωνικό επίπεδο.

Τα δύο πρώτα ζητήματα συνδέονται άμεσα καθώς το δεύτερο προκύπτει από τη θέση ότι δεν υπάρχει ρεαλιστική προοπτική σε "περισσότερη" δημοκρατία της αντιπροσωπευτικής εξαιτίας της πληθυσμιακής παραμέτρου που δεν επιτρέπει τίποτα αποτελεσματικότερο.
Αυτή η παράμετρος είναι αποτρεπτική με την επικρατούσα αντίληψη της κοινωνίας (**) και την ταύτισή της με διοικητικά όρια. Έτσι έχουμε "τοπικές κοινωνίες" που περιχαρακώνονται στα όρια του Καποδίστρια ή "κοινωνία", γενικά, που σημαίνει τους εν Ελλάδι διαμένοντες ή "κοινότητα" για υπερεθνικούς σχηματισμούς (ίδε Ε.Ε.). Ωστόσο, θα μπορούσαμε με το ίδιο σκεπτικό να "περπατήσουμε ανάποδα" και να μιλήσουμε για "κοινωνία επαγγελματιών", "κοινωνία γειτονιών", "κοινωνία πολυκατοικιών....και ορόφων". Τότε η πληθυσμιακή παράμετρος παύει (ανάλογα με το επίπεδο) να επιδρά καταλυτικά στη δυνατότητα συμμετοχής στην κοινωνική οργάνωση και οι τελευταίες δεν είναι αντιπροσωπευτικές αλλά άμεσες.
Προφανώς, δεν αναφέρομαι σε τίποτα καινούργιο. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά από την ΕΑΜοκρατούμενη κατοχική Ελλάδα και την κομμούνα του Παρισιού μέχρι την κατάληψη Βαρβάρα. Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι κατά την άποψή μου ποιο είδος δημοκρατίας μπορεί να εφαρμοστεί καθώς θεωρώ ότι όλα είναι a priori εφαρμόσιμα. Το πρόβλημα το εντοπίζω στον ορισμό που κάνει ο καθένας μας ως προς την κοινωνική ομάδα στην οποία εντάσσεται. Εάν θεωρούμε ότι η κοινωνική δράση μας πρέπει να στοχεύει στα θέματα του δήμου, του νομού ή της χώρας μοιραία η μεγάλη πλειοψηφία περιορίζει την ενεργό κοινωνική συμμετοχή της στην ημέρα των αντίστοιχων εκλογών. Εάν θεωρήσουμε όμως ότι η κοινωνία μας είναι πρώτα απ'όλα η οικοδομή μας, εν συνεχεία η γειτονιά μας, κ.ο.κ. και οργανώσουμε τις κοινωνικές δομές μας μ'αυτό το μοντέλο, τότε η άμεση δημοκρατία μπορεί να πάρει σάρκα και οστά ακόμα και στα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα.
Ο αντίπαλος εν προκειμένω είναι οι υφιστάμενες δομές και φυσικά εννοώ αυτούς που τις υπηρετούν, οι οποίοι δεν μπορούν να επιτρέψουν στους πολλούς ούτε καν να διανοηθούν άλλες μορφές οργάνωσης διότι έτσι θα απωλέσουν τα προνόμια των οφικίων τους.

*: Η σύνοψη της κουβέντας που έγινε στο "Περί δημοκρατίας..." είναι εντελώς υποκειμενική...Ελπίζω οι συμμετέχοντες εκεί να μη διαφωνούν ριζικά...αλλά πάλι εάν διαφωνούν εδώ είμαστε......
**: Αναφέρομαι στην "ελληνική κοινωνία" καθώς σε άλλα μέρη του κόσμου υπάρχουν διαφορετικές οπτικές.
Υ.Γ.: Για το τρίτο θέμα επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ σε άλλη ανάρτηση.